________________
जैनकथा रत्नकोष नाग सातमो. धने सुखमा वृद्धि पाम्यो. पनी अनुक्रमें तेने रमणीना नयनने आनंद संपादन करनार ए, यौवन वय प्राप्त थयुं.
हवे नरकमाथी निकलेलो ते विष्टनो जीव, धनंजय नामा पुरुष अने जया नामनी स्त्री ते थकी उत्पन्न थयो, तेनु नाम गणधर एवं पाडयु. ते पण अनुक्रमें यौवन वयने प्राप्त थयो. पूर्व नवना योगथी तेने परस्पर मैत्री थइ. पड़ी ते बेदु मित्र नविन इव्य उपार्जन करवानी आसक्तिमा कोइक वनने विपे गया, त्यां श्रीधर्मदेवनामा मुनि समवसस्या हता, तो ते मुनिने जो इने नमस्कार करीने तेने गुणाकर पूबवा लाग्यो के हे मुनिराज! अमने बेदु जणने निष्फल न थाय, एवो कोश्क इव्य उपार्जन करवानो उपाय कृपा करी।
आप बतावो ? त्यारें मुनियें कडं के जो तमने वेदुने धननीज बा होय, तो निःशंकरीतें जैनधर्मनुं आराधन करो. ते धर्माराधनथी निर्सल अंतःक रणवाला थश्ने आलोकमां तथा परलोकमां आपत्तिरहितत्वने अने संपत्ति ने पामशो ॥यतः॥ नित्यं पुष्णंति पात्राण्यपि मरणगतानंधपंग्वादिदीनान्, मुःस्थान मित्राणि शत्रून् नृपसचिवमुखान मार्गणान् सेवकान ये ॥ शृंगार स्फारसाराशनवसनधनैर्नुजते नव्यनोगान्, दुःखं नो याति तेषां तत सुरूत जुषःसंपदस्तास्तथापि ॥१॥ अर्थः-हे तात ! जे पुरुषो, पात्रोने, तथा मर पोन्मुखने, अंधने, पांगलाउने, स्थानरहितने, मित्रोने, शत्रने, राजाने. सचिवप्रमुखने, मागणोने, सेवकोने पोपे . ते पुरुषो घणा शृंगार, मनो हर एवां जोजन, वसन अने धन, तेणें करी दिव्य एवा जोगोने जोगवे . अने ते पुरुषोने को दिवस दुःख तो आवतुंज नथी. वली बीजा जन्ममां पण ते सुरूतीने तेज प्रमाणे पूर्वोक्त सर्व संपत्तियो स्वतः मले में, अर्थात् तेने जन्म जन्मने संपत्तिनो नाश थातो नथी.अने जे पाप करनाराप्राणी होय , तेने कोइ पण ठेकाणे संपत्ति प्राप्त थवानो संनवज नथी ।यतः॥ लोकाः केपि खनंति रोहणनुवं, ध्मांतीह धातूंन परे, केचिहारिधिमुत्तरंति कतिचिनत्तया नजंते नृपम् ॥ कांतारं प्रविशंति वा विदधते मंत्रामराराधनं, पापाः काएकपर्दिकामपि तथा नैवाप्नुवंति क्वचित् ॥ २ ॥ अर्थः- धन माटे केटलाएक लोको रोहणाचल पर्वतनी नूमिने खोदे , वली बीजा केटला एक मनुष्यो प्रवास जइ धातुनने धमे बे, केटला एक लोको महोटा समुश्ने उतरीने परदेश जाय डे, केटलाएक तो देवताना मंत्र बाराधन