________________
२३४ जैनकथा रत्नकोष नाग सातमो. जेम जेम महत्त्व राखे, अने जेम जेम परिग्रहनो विस्तार राखे, तेम तेम मोहोटुं दुःख होय. परंतु सुख न होय. जेम जा जा परिग्रहनी अाशा होय, तेम तेम जीव हिंसानो प्रसंग स्वतःजावे,अने ज्यारे जीव हिंसा थाय, त्यारें तो सहस्त्रावधि दुःखनी प्राप्ति थाय , माटे बुद्धिमान मनुष्य, परिग्रह तो स्वल्पज राखे ॥ २ ॥ इव्यने उपार्जन करवामां ह जारो कष्ट, जीव जोगवे ,तेथी तेव्य,आखा जगतने दास करनाऊंडे, वली ते धनना निरंतर तपास राखवाथी तथा तेना रक्षण वगेरेथी, तेने नपार्जन करनारो प्राणीज निरंतर तेनो दास थइने रहे . माटे हे धर्म शीला ! परिग्रहनो त्याग करी संतोष पोपथी जे सुख मले डे, ते सुखना रसने तो साधुज जाणे डे, परंतु बीजो कोइ पण जाणतो नथी. जुन. परिग्रहवृद्धिने लता लोनी प्राणी, कां पण कार्याकार्यने जाणता नथी अने घणांक दुष्कृत कार्य करे .वली लोनी जीवो, आ संसारने विषे जेना तेना धिक्कारने तथा अपमानने सहन करे ये अने ते मरण पामीने पण नरक तिर्यग्योनिने विपे तीक्ष्ण एवां अनंत फुःखोने प्राप्त थाय डे. माटे पापनरथी नय पामता जे प्राणीयो होय तेणें परिग्रहपरिमाण व्रतने धारण करवू. अने हे स्त्रियो ! जे परिग्रहपरिमाण करनारा प्राणी, ते गुणाकरनी पेठे सुखी थाय ,अने जे ते व्रतनो त्याग करे , ते गुणधरनी पेठे दुःखी थाय . ते सांजानी, हे कुमार! मारी स्त्रीयोयें पूब्यु के महाराज! ए गुणा कर कोण हतो, अने ते केवी रीतें परिग्रह परिमाण व्रत पाली सुखी थयो? तथा ए गुणधर वणिक पण कोण हतो, जे ते व्रतनो त्याग करी कुःखी थयो ? ए सर्व कृपा करी सविस्तर कहो. ते सांजली मुनि कहेवा लाग्या के हे धर्मरसास्वाद करनारी स्त्रीयो! तमो सावधान थइने सांजलो.
आज विजयने विषे जयस्थल नामा नगर हतुं तेमां विष्टु, अने सुविष्ट नामना बे वैश्य हता, ते वेदु नाश्यो हता, तेमां जे विष्टु हतो, ते व्य संचय करवामांज तत्पर हतो, तेथी ते व्यवहारमां कोठें देवं लेवं, को इनो उपकार, मित्रवर्ग माटें इव्य खरचीने कांश मान, सऊन पर अनु कंपा, सुःखीया जीवनो उपकार, धार्मिकोने कोइ दिवस नोजन, पोतें सारुं अनाज, अंगनोग, ते कांइ पण करे नहिं. वली याचक लोकोने तो घरमां पण पेसवा दे नहिं. अने धन मेलववाने माटे अहोरात्र ते क्वेशज