________________
पृथ्वीचं अने गुणसागरनुं चरित्र. वस्त्रो थाप्यां, पनी महोटा थामबरें तेनो गाममा प्रवेश कराव्यो भने ते दिवसथी या पृथ्वीने विषे ते शीलसुंदरी एवे नामें प्रसिक्षपणाने पामी. शीलें करी उज्ज्वल एवी ते शीलसुंदरी शीतमाहात्म्यथी स्वर्ग प्रत्ये गइ,अने अनुक्रमें मोक्ने पण पामशे. जेनुं इव्य राजायें खूटी लीधुं में एवा ते सुललित पुरुषो घणा दिवस पर्यंत बंदीखानुं नोगवी मरण पामी प्रथम नरकमां जाशे. पली पण घणा काल पर्यंत मुर्गतिमा जम्याज करशे. माटे हे सुश्राविका! या प्रकारे शीलना अने अशीलना गुण दोषो तमोने में कह्या. आवी रीतनो मुनिना मुखथी उपदेश सांजली सर्व स्त्रियोयें तुरत परपुरुषना संग करवानो नियम ग्रहण कस्यो. हवे मुनि कहे , के हे पूर्ण चंद कुमार! ते जोश में मारा मनमां चिंतव्युं जे आ तो ठीक थयुं, कारण के हवे आ.स्त्रीयो परपुरुष- गमन को दिवस करशेज नही ? एम जाणी मारा मनमां या स्त्रीयो व्यनिचार करशे! तेवो चिंतानि जे हतो ते उपशांत थ गयो अने तेथी मारा मनमा परम निवृत्ति थइ गई. त्यारे में चिंतव्युं जे मुनियें तो मारो महोटो उपकार कस्यो, जे मारी स्त्रीयोने व्यनिचार कर्मनुं पण व्रत लेवराव्यु ! हवे ए में धायुं के प्रथम जे में तेमने बे प्रहार लाकडीना करवा धाया ,ते बंध राखी हवे हुँ एकज प्रहार करीश ! एम ज्यां दुं विचार करुं बुं, त्यां तो पाला निर्मल मनवाला मुनि बोलवा लाग्या के, हे निर्मल शीलवती श्राविका! मारा वचनथी तमो परिग्रहना परिमाणनु पण व्रत ग्रहण करो. कारण के ते व्रत करनारा प्राणीने दुःख, पण परिमाण थाय बे. ते जेम केः जेने एक स्त्री होय, तेने स्वल्प चिंता होय , तेथी जेम वधारे वधारे होय, तेम चिंता पण वधारे वधारेज थाती जाय डे, तेमज वली हाथी, तुरग, इव्य, रथ, गृह, हाट, शय्या, अशनादिकने पण वधारे वधारे राखवाथी वधारे वधारे चिंता थाय , ते जेम के एक राखवाथी एक गुणी अनेबे राखवाथी दिगुणी, एम अनुक्रमें जेटलीगुणी वस्तु तेटलीगुणी चिंता थाय ॥यतः॥ यथा यथा महत्त्वं च, विस्तरश्च यथा यथा॥ तथा तथा महदुःख, सुखं च न तथा तथा ॥ १ ॥ यथा यथा नूरिपरिग्रहाशा, तथा तथारंजपरः प्रसंगः ॥ श्रारंनतोफुःखशतोपलंनः, स्वल्पं प्रकल्पेत परि ग्रहं तत् ॥२॥ उपार्जयेत्कष्टशतानि कृत्वा, जगऊनं दासयितं धनं यत् ॥ सदैव तहीणाराणायै, स्तस्यैव दासः स्वयमेव स स्यात् ॥ ३ ॥ अर्थः