________________
བབས་ जैनकथा रत्नकोष नाग सातमो. यो नथी,ते पहेलांज थापण चारे जणीयो पोतानी मेलेंज एक वर शोधीने ते एकज वरसाथे परणीयें तो के सारं के, जेथी आपणने कोइदिवस जुउंज पडतुं पडे नहिं? ते राजकन्यानी वात अनुकूल लागवाथी सर्व कन्या उयें स्वीकार करी. हवे ते पनी थोडा दिवसमां त्यां को देशांतरथी उत्तम कुल वालो, शुद्ध प्राचारवालो,अने स्वरूपवान् एवो कोइएक राजसेवक श्राव्यो, तेने ते कन्यायें राजमार्गमा चाल्यो जातो गवादमांथी जोयो. अने जोड्ने एकदम माणास मोकली तेने तेडावी लीधो. पली राजकन्यायें प्रजन्न रीतें कह्यु के तुंअमारूंचारे जणीयोनुं बानु मानुं पाणिग्रहण करीश? ते सांजलीने राजसेवक बोल्यो जे ए वात माराथी बनवानी नथी. त्यारे राजकन्या कहे डे के जो तुं अमोने वरवानुं नहिं कबूल राख्य, तो हुँ तुने मारा अनुचरो पासें जीवतोज मारी नखावीश. ते सांजली तेणे राजकन्यानुं वचन, मर वाना जयथी ते वखत तो स्वीकारी लीधुं अने कह्यु के जा ढुं जरूर तमने चारे जणीयोनो वरीश? पण क्यां आईं अने केम करूं? ते कहो. त्यारे वली पण राजकन्याज बोली के अमारा गामना दरवाजा पामें एक जीर्ण देवमंदिर , तेमां तमारे आजनी रात्रं श्रावीने सुइ रहेवू, अने अमो त्यां चारे जणीयो एकेक प्रहरने यांतरे श्रावगुं. तेमां जरा पण संदेह राखशो नहि. अने तमे आव्या विना रहेशो नहिं? ते वात राजसेवक अंगीकार करी, त्यांथी रजा ला चाल्यो, अने पोताने स्थानके आव्यो. अने पली विचार करवा लाग्यो के ए स्त्रीयो सर्व,राक्षसीयो जेवीज, तो तेना पासमां मारे ते शीद पडवू जोश्य ! वली एकने जो परणq होय तो तो जाणे तीकज , परंतु आ तो चार स्त्रीयोने परणवू? वली चारने जे परणे, ते केवी रीतें सुखी रहे! तेमां पण वली तेना बोलवा परथी लागे बे, के ते तो पिशाची जेवी बल करनारीयो ! ज्यारे आपणे परण्या, त्यार पड़ी तो तेने बोडायज केम ! जुन कानें पकडेली जे व्याघ्री ने, ते बलवानथी पण षडी बोडाती नथी, कारण के जो ते बोडे, तो ते व्याघ्री बलवाननांज प्राण लीये ! माटे तेनी साथें न परण तेज सारं ठे अने परण्या पड़ी तो मारो कोइ उपायज नहिं. अहो जुवो तो खरा मुने ए राजपुत्रीयें केवो बल्यो !!!
एवी रीतें चिंतासमुना मध्यमां रहीने तेणे आखो दाडो तेज वि