________________
000 जैनकथा रत्नकोष नाग सातमो. पुःख सहन करी मारी पर बेगे बो ? त्यारे कपिल बोल्यो के हे देवि ! मारे तो इव्य जोयें 3यें, बीजं कांइ जोतुं नयी.माटे इव्य आपो? त्यारें देवी बोली के युं तुं पाहिं कां तारा बापनी थापण मूकी गयो बो, ते लेवा थाव्यो बो ? त्यारे कपिल कहे के तमो देवी बो माटे सर्व जाणोज बो. मने शा माटे अमथो हेरान करो बो ? हवे तो मुने इरिपणाने लीधे जीववानो पण कंटालो आवे . या जीववा करतां तो हूँ जो तमा री पासें तमारा बलिदानरूप थइ जावं, तो घणुंज सारूं थाय? या प्रका रनां वचनथी ते कपिलना मननो दृढ निश्चय जाणीने देवी बोली के, आ एक श्लोकना पदनु लखेळ पुस्तक ढुं तुने आपुं बुं, ते ग्रहण कस्य. अने जे तुने पांचसो रुपैया आपे, तेने या पुस्तक तुं आपजे. परंतु इव्य लीधा विना कोश्ने आपीश नहिं. अने तेनी पांचशोथी वधारे इव्यनी पण प्रार्थना करीश नहिं. एम कही पुस्तक दइने देवी तो अंतान थइ गयां. तदनंतर ते कपिल, देवीना आपेला ते पुस्तकने लश्ने त्यांथी वेचवा माटे चाल्यो, ते गाममां ावी, याखा गाममा फस्यो, पण तेनो एक पैशो पण कोश्य आप्यो नहिं. एम करता करतां अनुक्रमें ते पूर्वजन्मना मित्र सिमदत्त पासे आव्यो,अने तेने ते पुस्तक देखाडयुं, त्यारे सिंघदत्तें पूढे के महाराज ! आ पुस्तकनी गुं किम्मत व्यो हो ? त्यारे तेणें कडे के पांचसो रूपैया ? ते वखत सिदत्ने विचार कस्यो जे एमां जो तो खरो, के एमांगुं लखेलुं छे ? पड़ी ते कपिलना हाथमांथी पुस्तक लश्ने अंदर ज्यां जोवे, त्यां तो तेमांथी “प्राप्तव्यमर्थ जनते मनुष्यः” ए, श्लोकहुँ एकज पद निकल्युं, ते पदमां अर्थ ए हतो के, मनुष्यने पूर्व जन्मना योगथी जेटबुं मलवानुं होय, तेटलुंज मले में, वधारे कां पण मलतुं नथी. एवो अर्थ मनमा विचारी निश्चय करीने ते ब्राह्म एने हर्षे करी पांचशो रूपैया आप्या. पड़ी ते कपिल, इव्य प्राप्त थवाथी हर्षित थइने पोताना घर तरफ चाल्यो. ज्यां रस्तामा चाल्यो जाय बे, त्यां निन्न खुंटारा मल्या, थने तेणे तेने लुंटी लीधो अने इव्य आपवानी हा ना कहेवाथी खूब मास्यो. पनी नन्नास रहित तथा निराश थइ जेवो गयो हतो तेवोज पालो घेर घाव्यो. हवे सिमक्त्तनो पिता, सिदत्तने प्रतिदिन, सायंकालें पूजीने घर खरच