________________
२१६ जैनकथा रत्नकोष नाग सातमो. मनमां समजो जे,ते अदत्त ने, माटे लेवायज नहिं. एम समजी एमने एम गुपचूप चाल्यो गयो, अने पनवाडे चाल्यो आवतो वसुदत्त ते रस्तामां पडेला कुंमलने जोस्ने एकदम खुशी थश्ने लेवा दोड्यो. त्यारें मातृदत्तें कह्यु के नाइ! ए कुंमल नथी पण विष ,माटे ते तुं लश्श नहिं. त्यारे तेनी दे खतां तो तेणे ते कुंमल पडतुं मूक्यु. अने पाना त्यांथी चाव्या, चालतां चालतां तेने बोध थवा माटे मातृदत्ते एक दृष्टांत कहेवा मांमयो. के कोई एक नगरने विपे देव अने यश नामना वे वैश्य रहेता हता, ते पण यापणी पेठे वेतु मित्र हता, अने व्यापार पण बेद सरखोज करता हता, तेमां देवनामनो श्रावक हतो ते अदत्त वस्तुथी पराङ्मुख हतो,अने बीजो यश जे हतो, ते देवथी विपरीत दतो. हवे एक दिवस ते वेदु जए शोच जवा गया, अने त्यांथी ज्यारें पाबावल्या,त्यारे तेने मार्गमा प डेलुं एक कुंमल नजरें पडघु, तेमां देवश्रा ते कुंमल जोयुं, तो पण जेम न जोयुं होय, तेवीज रीतें रस्ते चाल्यो गयो, अने यश जे हतो, ते, ते कुंमलने लेवा दोड्यो, त्यारे देवश्रादें कडं के नाइ! ते आपणुं नथी, मा टे ते सेवाथी अदत्तादान थाय अने अदत्तादान- शास्त्रमा मोहोटुं पाप लखेलु डे. तेथी तारे ते लेवु योग्य नथी. ते सांजली ते वखत तो तेणे पण लहाथी लीधुं नहिं अने पड़ी तुरत ते देखे नहि, एवे बीजे आमे रस्ते ज ज्यां कुंमत पडयुं हतुं त्यां पालो आव्यो, आवीने तेणे ते कुंमल लही लीधुं. पण विचार करवा लाग्यो के धन्य ने देव श्राने के जेणें या कुंमलने जोयु, पण निर्मोन थर लीधुं नहिं! परंतु फिकर नहिं तेने पण ढुं बोडीश नहि, एटने तेने पण ढुं कुंमलनो लागीयो करीश तेथी ते पण मारा पा पनो जागीयो था? एम विचारीने ते कुंमल देवथी बार्नु राख्यु.पनी बेदु जण बीजा नगरमां गया,अने ते देवथी दाना माना चोरी लीधेला कुंमलना इव्यथी तथा पोताना व्यथी घणुंज करिया| बेदु जणे मलीने लीधुं अने पली पोताने स्थानकें याव्या. हवे पोताना इव्यथी जेटलुं करियाjाव, घटे,तेथी घगुंज वधारे यावेलुं जोश्ने देवश्रादें पूज्युं के हे यश!आपणुंडव्य तो थोडं हतुं अने या करियाणु केम घणुंज आव्युं देखाय ? त्यारें तेणें कुं मल वेचाना व्यथी करियाणुलेवानी बानी वात जे हती, ते स्पष्टरीतें कही देखाडी. ते सांजली त्रास पामी देवश्रा तेनो हिसाब कस्यो अने कुंमलना