________________
१४ जैनकथा रत्नकोष नाग सातमो. प्रहारो मारीश? आवी रीते में वे प्रहार तो वर्जी दीधा. वली पाडो हुँ श्रव णोत्सुक तथा निश्चल थइने सांजलवा तत्पर थयो, तेवामां तो पाला पण मुनि, देशना देवा लाग्या के हे श्राविकान! अदत्तवस्तु पण धर्मज्ञजनोयें ग्रहण करवी उचित नथी. कारण के ते अदत्तनुं ग्रहण जे दे, ते वीतरागें पापर्नु मूलज कहे . कोइ प्राणी जीवोने मारे ने ते जीवोने जेवं मुःख उत्पन्न थाय ने, तेवुज दुःख जेनुं इव्य चोरी लश्य, तेने नुत्पन्न थाय ने. माटे परस्वहरणनो पण प्रयासें करीने त्यागज करवो. जुवो. परश्व्यहरण करनारा एटले चोरी करनारा मनुष्यो आलोकमां पण प्रत्यद हाथ, पग, व गेरे बेदन नेदन शूलि परोवाना तथा बंदिखाना वगेरेनां वोने नोगवे डे अने मृत्यु पाम्या पली पण पाला परनवने विपे दासपणाने, दरिइप गाने, प्रेष्यपणाने, वाहनपणाने प्राप्त थाय ने. चोरी करनार प्राणी घणा काल पर्यंत नरकमांज पचे . अने हे श्राविका! जे परव्यपराङ्मुख प्राणी होय , ते था लोकने विषे विश्वासास्पद थाय , आ जन्ममां सुख कीर्त्तिने पामे बे. कोइ पण दिवस धननी हानिने पामता नथी, तेनुं धारेलु काम पार पडे . अने परलोकने विषे पण तेने समग्रलान थाय , कोइ तरेनी चिंता प्राप्त थाती नथी. जेणे अदत्त परव्यग्रहण करवानुं पञ्चरकाण लीधुं छे, ते जन तो सिमदत्तनी पेठे सुखीज थाय डे, अने जेणे ते चोरी करवानुं सरु राख्युं , ते कपीलनी पेठे कुःखी थाय . प्रा वचन ज्यान गुरुये कयुं त्यारे हे कुमार! मारी स्त्रीयोये ते मुनिराजने पूब्युं के जगवन् ! ते सिदत्त अने कपील कोण हता? अने तेनुं केम थयुं ? ते अमोने कृपा करी सविस्तर कहो. त्यारें अमृत समान वाणी करी मुनि वली पण कहेवा लाग्या के.
हे श्राविका! आज विजयने विषे विशाल नामा एक नगर ,तेमांतुन्छ वैनववाल मातृदत्त अने वसुदत्त नामक बे वाणीया रहेता हता, परस्पर ते मित्र हता,तेथी ते वेदु जण व्यापार पण साथेंज करता हता,तेमां मातृदत्ते तो स्यूलादत्त ग्रहण, प्रत्याख्यान लीधेनुं हतुं, अने वसुदत्त तो अधर्मी होवाथी कूट तोल अने कूटमानथी धमधोकार धंधो करतो हतो, परंतु ते वसुदत्तनी पापिष्ठ वृत्तिथी तेने धननी वृद्धि थाती न हती॥ यतः॥ मूल्येन किंचित्कलया च किंचित्,माप्येन किंचित्तुलया च किंचित् ॥किंचिञ्च किंचिञ्च