________________
२४
जैनकथा रत्नकोष नाग सातमो. नानानायें मामानी सहायताथी ल लीधुं , ते राज्यनी पर, शशिवेग राजा, हाल थयेला रत्नशिख नामा पोताना जमाश्नी सहायताथी पाबो प्राप्त थाशे" ते सांजली वली पण मारा सुरवेग नामा नाणेजना राज्य र क्षण माटे में हाथीनुं रूप लइ, तमनेज मारवानो दृढविचार कस्यो के ते शशिवेग राजाना जमाइनेज हुँ गजरूप धारण करीने मारी नाखू तो मारा नागिनेय पढी अविचल राज्य प्राप्त थाय ? तेम विचार करी याथी हुँ त मने मारवा माटे याहिं आ गामनाज उपवनमा याव्यो, त्यां तो हे महा श्रदालो ! तमोयें मने मारीने पाठो अनिर्वचनीय अत्युत्तम धर्ममय बोध कस्यो ? कडवा बने तीखा एवां औपधो पाइने वैद्य जेम रोगीनो रोग म टाडे डे, तेम तमें पण मारो अज्ञानरूप रोग मटाज्यो. हवे हुँ निर्मल एवा संयमने पालीश! यने या मारूं जे राज्य ले, तेने तमें अंगीकार करो. जेणे करी ढुं पण मारुलित साधन करूं? तेम कहे , तेवामां तेज सुवेग विद्याधराधिपना घणाएक विद्याधरो आव्या. अने शशिवेगराजा पण सैन्य सहित त्यां याव्यो, ते वखत प्रशमरसना कल्लोलें यादिप्त चित्तवाला सुवेग विद्याधरें कडं के हे राजन् ! या माकं राज्य तमें ग्रहण करो. अने तेनी ना कही मुने धर्मकरणीमां कांही पण विघ्न करशो नहिं. ते सांजली शशिवेग राजायें युक्त रत्नशिख राजायें कह्यु के, हे साहासिक शिरोमणे! कुलपरंपराथी प्राप्त ययेला राज्यने हाल जोगवो. पडी ज्यारे वयःपरिपक्वता थाय, त्यारें संयमधर्मने विषे यत्न करजो. कारण के था इंडियग्राम ले, ते पुर्जय ने, तथा परिसहो जे जे, ते पण अतिःसह , अने मन जे जे, ते पवनथी नडती ध्वजाना अयनाग जेवू चंचल , ते कदापि पण स्थिर रहे तेवू नथी. बने प्रथम चारित्रव्रत लश्ने पालो तेनो त्याग करवो, ते महा अनर्थ बांधवो ले ? ए प्रकारे सुवेग विद्याधरने शशिवेगें तथा रत्नशिखें समजाव्यो, तो पण वैराग्यशूर एवा ते सुवेग राजायें मनोहर एवा चारित्रने अंगीकार कयुं.
पड़ी शशिवेग अने रत्नशिख ए बेदु जण ते सुग्रीवपुरथी अनुक्रमें सुवेग विद्याधरना वैताढ्य पर्वत पर रहेला चक्रपुरनगरप्रत्ये याव्या. त्या रत्नशिख राजा विद्याधरनी श्रेणिनो स्वामी थयो.
हवे शशिवेग राजानो नाइ सुरवेग विद्याधर पोताना मातुल जे सुवेग