________________
२२ जैनकथा रत्नकोष नाग सातमो. पृथ्वीपति उत्तम जाणवो. जे राज्यनो राजा धार्मिक न होय, ते राज्य नरक दायक जाणवू. अने जे राज्यनो राजा धार्मिक होय, तेने या लोकमां अने परलोकमां सुख प्राप्त थाय ने ॥ यतः॥ जितेंश्यित्वं विनयस्य कारणं, गुणप्रकर्षोविनयादवाप्यते ॥ गुणाधिके पुंसि जनोऽनुरज्यते, जनानुरागप्रन वाहि संपदः ॥१॥ अर्थः-नम्रतानुं कारण जितेंश्यिपणुं जाणवू.बने गुण प्रकर्ष पण, नम्रताथीज नत्पन्न थाय . अने गुणप्रकर्ष वाला जनने विषे जनमात्र खुशी थाय वे. थने सर्व संपत्तियो जे , ते पण जनमानी खु शीथी उत्पन्न थाय बे. ते माटे हे राजन् ! जेम तमने प्रजा सर्व संनाम्या करे, तेम तमारे वर्तवू. ए प्रमाणे रत्नशिखने शिखामण थापीने वसुतेज राजा सजुरुपासें संयम जेवा जवानी अनुमति मागवा लाग्यो. अने कहेवा लाग्यो के मने तमो संयम जेवाने माटे शीघ्रताथी संमति आपो, के जेथी ढुं मारा हृदयनुं इलित कार्य करूं ? रत्नशिख राजायें पण तेमनो संसारविषे तीव्र वैराग्य जाणीने संयम लेवानी तूर्णताथी आज्ञा यापी. तदनंतर विचारवा लाग्यो के अहो या वसुतेजराजायें जीर्ण रकुनी पेठे राज्यने बोडी दीधुं. पण हा! ते वात तेने घटेज . कारण के विरक्तचित्त वाला जनोने या संसारना नोगोनो तृणनी पढें त्याग करतां विलंब लागतो नथी? जुवो. जे रोगीजन होय, कदाचित् तेणें मिष्टान्न जो खाधुं होय तो तेने ते वमन करी नाखे . ए प्रमाणे प्रशंसा करीने तेमनो दीदामहो त्सव कस्यो, अने पनी ते वसुतेज राजायें सजुरुनी पासें जश् दीक्षा ग्रहण करी. अने रत्नशिख राजा पण गुरुनी पासेंथी सम्यक्त्व ग्रहण करीने राज्यने पोताना ससराना कह्या मुजब पालवा लाग्यो.
हवे ते शशिवेग राजाय पण रत्नशिख राजानुं वृत्तांत, पोतानी कन्यानी दासी पासेंथी सांजल्यु. पडी पोतें ते रत्नशिख पासें जइ, जेना विवाहनो योग प्रथम नैमित्तिकें कह्यो हतो, ते पोतानी चंश्नानामा कन्याने र त्नशिखराजा साथे परणावी दीधी. अने साधन सहित सहस्त्र परिमित यविद्या पण तेने आनंदथी अर्पण करी दीधी. __ हवे ते सर्व वृत्तांतने पूर्वोक्त सुरवेगनो, सुवेग नामा जे मामो हतो, ते सानली क्रोधथी हस्तीनुं रूप करी, ते रत्नशिख राजाना पुरना उपवनमां याव्यो, ते वातनी खबर रत्नशिखने पडवाथी ते पण ते हाथीने ग्रहण