Jain Katha Ratna Kosh Part 07

SR No.: 010252
Original Sutra Author: N/A
Author: Bhimsinh Manek Shravak Mumbai
Publisher: Shravak Bhimsinh Manek
Publication Year: 1892
Total Pages: 517
Language: Hindi
Classification: Dictionary
File Size: 66 MB

Page 180

१६७
जैनकथा रत्नकोष नाग सातमो. अंजननी वेढु शीशीयो लइ,ते राक्सें संग्रह करेलां रत्नोनो नरेलो महोटो कुंज लई ते बेहुने स्त्रीरूपें उपरथी नीचे उतारी, तेमां एक जणीने उष्ट्री बनावी अने बीजी स्त्रीसाथे ते नष्टी नपर चडी बेठो,अने त्यांची तुरत ज्यां पोता नो मित्र राज्यने प्राप्त थयेलो , ते शालपुर तरफ जवा माटे निकटयो. पड़ी सुमित्र केटला एक दिवसोयें कोइएक मंत्रसिह पुरूपने मव्यो. अने तेने पोतानुं बनेनुं सर्व वृत्तांत सविस्तर कही दीधुं. जाण्यु डे सर्व वृत्तांत जेणे एवा ते सिमपुरुषे तेनुं अत्यंत आश्वासन कस्युं अने कह्यं के हे मित्र! तुं निर्नय रहेजे. तारे रासनो कोइ पण तरेनो जय राखवो नहिं.
हवे ते राक्स पालो पोताने स्थानकें आवीने जुवे ,त्यां पोतानीवे हाथ गीयो रूप स्त्रीयो तथा रत्ननो नरेलो कुंन,तथा श्वेत, कृष्ण एवी अंजननी वे शिंशियो, ए सर्व दीतुं नहिं. त्यारें तो रादस, अत्यंत क्रोधांध थप गयो, अने नष्ट्रीना पगलाने अनुसार एकदम त्यांथी चाल्यो, ते चालतां चालतां जे ठेकाणे सुमित्र सिह पुरुपने मलीने रह्यो बे, ते स्थानपासें आव्यो, त्यां अत्यंत रुजेनी कारुति , अने महाउष्ट, कू, कू, एवो मुखमाथी शब्द करता, त्रण लोकने कंपावता, सुमित्रनी पडवाडे आवेला एवा ते राक्सने बलवान् सिमपुरुपें दीठो, अने देखता वेंतज थांन लानी पढ़ें स्थिर करी मूक्यो, जेथी ते हाली पण न शके अने चाली पण न शके ? पड़ी ते रादस तेनुं माहात्म्य न जाणीने चमत्कार पाम्यो थको कहेवा लाग्यो के अहो! रासयकी पण सिमपुरुपो मंत्र शास्त्रमा अति प्रवीण होय , ते वात सांजली हती खरी, पण हे सिहपुरुष ! तमोयें ते वात प्रत्यद अमोने देखाडी. माटे हे दयालु सिजन ! तमोयें स्तंन समान तथा जड तुल्य मने करी नाख्यो , माटे बोडी मूको. अने किंकरीनूत थयेला मने कांईक आझा फर मावो. यावां तेनां वचन सांजली सिहपुरुषं कह्यु के हे पापिष्ट ! उष्ट ! पुरात्मन् ! धिक पडो तारा अवतारमा ? जा, ढुं तुने आज्ञा तो एटलीज करूं बु. के मवरणागत थयेला आ सुमित्रनी साथें तुं वैर राखीश नहिं खबर दार, जो जरा पण वैर राख्यु डे तो ?
ते सांजली रादसे कह्यु के हे घृणानु पुरुष ! तमारा कहेवा प्रमाणे ढुं निचे करीश. परंतु महेरबानी करीया प्राणथकी पण वनन एवी मार।