________________
जैनकथा रत्नकोष नाग सातमो. मण, रम्य ग्राम देशेकरी शोजायमान, एहवो एक श्रीमंगल नामे देश होतो हवो. ३५ ते देशने विषे दक्षिणावर्त शंखनी पेठे शंखपुर नामें नगर जे. जेमा चित्त चिंतवितना दातार एवा धनवंत पुरुष तथा जेमा अढारे वर्णना लोक वसे छे, ज्यां जिनप्रसादनेविषे लंची ध्वजा चलके , घंटाना श ब्द वागे, एह, शंखपुर नामें नगर शोने जे. ते नगरने विषे शंख नामें राजा ले ते केहेवो के ? तो के, शंखसमान उजलो , यशनो धरनारो ने, ते राजा महा शूरवीर , ते यद्यपि सूर्यसमान तथापि प्रजाने तापकारी नथी. वली चश्मानी पेठे शीतल ,पण दीण अने कलंकी नथी.तथा सुपात्रने विषे दातार छे, पण जुगटुं रमवाने कृपण . परस्त्री जोवाने नपरांतो , पण शत्रु जीतवाने सन्मुख ले. तथा घणी अंतेरी, हाथी, घोडा, प्रधानादिक परिवार सहित इष्टकारी जे. एम सुखें समाधिये ते शंख राजाने राज्य पालतां केटलो एक काल जातो हवो. ३५ ___ एटला नंतर एकदा समये ते राजा राजसनामां बेठो , त्यां प्रतिहार जे पोलियो तेणे आवी अरज कीधी,जे प्रधान एवो गजनामें शेठनो पुत्र दत्त एवे नामें विनीत तमारो मित्र तमने मलवाने प्राव्यो , दुकम होय तो सनामां आवे. त्यारे राजायें आज्ञा दीधी, दत्तकुमार पण प्रधान नेट ऐ राजा आगल मूकीने प्रणाम करी उनो रह्यो. त्यारे राजायें पूज्यु, हे दत्तकुमार! तुजने कुशल ने. केम घणे काने आव्यो ? एटला दिवस किहां गयो हतो ? एटलु पूज्या पली दत्तकुमार कहे .
हे स्वामिन् ! तमारा प्रसादें कुशल ने, अने घणे कालें याव्यानुं कार एप सांजलो. ४२ अमारे व्यापारीनी ए रीत वर्ने ने, जे कांइक दिशे चम ण करी यौवन श्रावस्थामा धन नपराजीयें. जे माटे नितिशास्त्रमा कह्यु ने के, उपरिचय घरणिघरो, जो न निय३ महियलं म ॥सो कूवददुरो श्व, सारासारं न याणे ॥१॥ नऊंति चित्तनासा, तहय विचित्तान देस जासान ॥ अञ्चयनुयाई बहुसो, दीसंति महीं जमंतेहिं ॥ २ ॥ अर्थःघर घरणीनो परिचय मेलीने जे माणस विदेश देशांतर न जाय ते कुवा ना मेडका सरखो सार असार कांड न जाणे ॥ १ ॥ चित्र विचित्र एवी अनेक जातनी देशनाषा न जाणे, देश नीति न जाणे, ते माटे देश देशांतर ने विषे भ्रमण करनारा लोको घणां आश्चर्य जुवे ने ॥ २ ॥ एवं कही