________________
पृथ्वीचं अने गुणसागरनुं चरित्र. १५७ मना मरण पामेला राजानी पाठ कन्या हती, तेनुं पोतें पाणिग्रहण कस्युं. पडी ते देवतानी स्त्री समान आठ स्त्रीयो साथै सुख विलास करतो थको अखंम शासनवाला राज्यने उत्तम राजानी पहें पालन करतो हवो. परंतु पोताना सुमित्र नामा मित्रने हृदयथी क्षणमात्र पण विस्मृत करतो नथी. हवे सुमित्र पण पोतानी इबाथी जे नगरमा पोतें गयो, ते नगरमांनमतो हतो, नमतां नमतां त्यांनी रहेनारी अने नरनी वैरिणीतमा एवी को रतिसेना नामनी वेश्यायें तेने दीठो. अने स्नेहयुक्त तेनी सामुं अवलोकन कयं. अने पोतानी रतिसमान कन्या साथें समागम करावी इव्य हरण करवानी इलाथी गौरवपणे तेने बोलाव्यो अने विचास्युं जे था पुरुषनी थारुति घणीज सरस , माटे जरूर आ इव्यवान हशे! एम विचारी ते सुमित्रने उपर बोलावी रूडे आसने बेसारी तेनी उत्तम संनावना करी तथा तेने तांबूलादिक प्रापी खुशी कस्यो. पनी रतिसेनानी पुत्रीना क टादोथी विधायुं के हृदय जेनुं एवो ते सुमित्र, तेनी साथें विषय सुरखने जोगवतो थको पोतानी मेलें मनमां विचार करवा लाग्यो के,गणिकाजे , ते ऽव्यथी रंजन थाय . परंतु गुणवानना गुणोथी राजी थाती नथी. जेम मक्षिका जे , ते दुर्गधवाली विष्टापर बेसे ले परंतु चंदननी उपर बेसती नथी. वली गणिका धनने माटे चांमालनो पण संग करे, तथा कुष्टी जननो पण संग करे? कर्वा डे के ॥ श्लोक ॥ जात्यंधाय च धुर्मुखाय च जराजी खिलांगाय च, ग्रामीणाय च पुष्कुलाय च गलत्कुष्ठानिनूताय च ॥ यती च मनोहरं निजवपुर्नवीलवश्रध्या, पण्यस्त्रीषु विवेककल्प लतिकासु स्त्रीषु कोरज्यते ॥१॥ वेश्याऽसौ दहनज्वाला, रूपेंधनसमन्विता॥ कामिनिर्यत्र दूर्यते, यौवनानि धनानि च ॥ २ ॥ अर्थः-जातिथी अंधने, तथा खराब मुखवानाने, जराथी जीर्ण थयेला अंगवालाने, ग्रामीणने, तथा खराब कुलमा उत्पन्न थयेलाने अने गलत्कोढीयाने, लक्ष्मीनी लाल चथी मनोहर एवा पोताना कलेवरने वेश्या जे ,ते स्वछंदपणे अर्पण करे ने. माटे विवेकनी कल्पलता एवी पण्यस्त्रीने विषे कयो मुझजन अानंद पामे? ॥ १ ॥ वली या वेश्या जे ले, ते अमिनी ज्वाला , ते पोताना स्वरूपरूप इंधनोथी युक्त , ते अग्निज्वालाने विपे कामी पुरुपो, यौवन, तथा धनने होमी दीये जे ? या प्रमाणे सुमित्र विचार करे ले, तो पण