________________
२५४ जैनकथा रत्नकोप नाग सातमो. अतिथिने अस्मादृश, दर्शन वृथा थायज केम! कहेलुं केः-॥श्रमोघा वा सरे विद्यु,दमोघं निशि गर्जितम्॥श्रमोघा चोत्तमा वाणी,अमोघं देवदर्शनम्॥ अर्थः-दिवसने विषे थयेली विजली खोटी थाती नया अर्थात् दिवसमा विजली थवाथी वरसाद निश्चें वरसे ले अने रात्रिने विषे मेघनी गर्जना वितथ थाती नथी. कारण के रात्रं गर्जना करेलो मेघ निश्च वरसे ले. तेम मुत्तम पुरुषोनी वाणी जे ,ते खोटी थती नथी अने देवतार्नु दर्शन जे बे, ते पण खोटुं यतुं नथी माटे हुँ तमारां बेदुजणनां सदाचरण तथा रूप जो प्रसन्न थइने मारी पासें वे मणि , ते ढुं अर्पण करूं मुं. ते ग्रहण करो. तेमा प्रथम जे नीलमणि ने, ते पूजन कस्यो थको त्रण उपवा सना अंतने विषे मनोहर राज्यने देनारो थाय ने. अने बीजो था रक्त मणि ले, ते ". झी” ए मंत्र करी जप्यो थको मनोवांनितने आपे . तेमां पूर्वोक्त जे नीलमणि ने, ते आ तमारा राजकुमारने योग्य , अने बीजो जे रक्तमणि ने, ते तमारे योग्य ने. ते वात सांजली विस्मय पामेला सुमित्रं ते देवना आपेला बेहु मणि पोताना हाथमां लइने तेने प्रणाम कस्यो. अने विचारवा लाग्यो के अहो! ॥ गाथा॥ पहरश्य पुरलं, होइ सहाय वणे वसंतेणं ॥ अश्सुत्तस्स विजग्गइ, नरस्स पुत्व कियं पुरम ॥१॥ अर्थः- पुरने विष तथा वनने विषे रहेता एवा पुण्यशाली जीवने पूर्व जन्मार्जित पुण्य जे जे ते सहाय करे . माटे आ कुमार ने,ते महा नाग्यशाली , जेनुं वनने विपे पण देवता सहाय करवा आव्यो ? एम कुमारनो मित्र सुमित्र विचार करे , तेवामां यद जे हतो, ते अंत
•न थइ गयो. अने कुमार तुरत जागी गयो. पड़ी ते वेदु जण त्यांथी चाव्या. त्यां वनने विषे फलित तृदो आववाथी कुमार फलनक्षण करवा तत्पर थयो, तेवामां कुमारने सुमित्रं कह्यु जे महाराज ! आप फल न क्षण करशो नहिं! एम ज्यारे फल खावा तैयार थाय, त्यारे सुमित्र ना कहे. तेवी रीतें त्रण उपवास कुमार पासें कराव्या, एम करतां महाशाल नामा पुरना उपवनमां बेदु जण पहोंच्या. त्यां सुमित्रं राजकुमारने यद प्रदत्त जे नीलमणि हतो ते थाप्यो अने कह्यु के हे मित्र ! या मारा आपेला मणिनुं तुं पूजन कर. तेम करवाथी तुं कोई पण गामनो राजा थाईश ? ते सांजली विस्मय पामेला कुमरें कडं के हे मित्र! आ मणि,