________________
पृथ्वीचं ने गुणसागरनुं चरित्र.
•
१५३ जो तुं मारी मिथी बाहेर नहिं जा, तो पूर्ण शिक्षाने पात्र थईश ! ए प्रमा नी राजानी जे खाज्ञा थई ते कुमारने कही. ते सांजली कुमारने तो परदेश जवानो विचार हतोज तेवामां वली राजानी खाज्ञा थई तेथी अत्यंत खुशी यो ने चोरने तेने घेर पोहोंचाडी पोतानो मित्र प्रधान पुत्र जे सुमित्र हतो, तेनी साधें शीघ्रताथी परदेश जवा माटे निकल्यो. तेवामां मार्गे चा तां ते बेदु जने पुण्योदयने सूचना करनारां ने अत्यंत प्रशस्य एवं शकुनो थयां कंबे के कन्या, गाय, शंख, जेरी, दधि, नविन पुष्प, देदी प्यमान पावक, मदोन्मत्त हस्ती, वृद्ध अश्व, नृपति, पूर्ण कुंन, ध्वजा, मरण पामेला वे मत्स्यो, रांधेनुं अन्न, वेश्या, साईमांस. एटलां वानां प्र स्थान करनारा प्राणीने जो सामां मले, तो ते शुभसूचक बे. वली पण क लुं वे के भ्रमण, अश्व, राजा, मयूर, कुंजर, वृप, ते व पदार्थ, प्रस्थानमां तथा प्रवेशमां सिद्धिना देनारां ते. ते सर्व शकुनो कुंवरने थयां, एवां गुनश कुनोथी प्रोत्साहित थयेलो ते कुमार, पोताना मित्रे सहवर्तमान अनुक्रमें घोएक मार्ग उल्लंघन करीने महाटवीमां प्राव्यो. पठी कुमार, थाकी जवाथी महोटा एवा वड वृनी बाया नीचें सुतो, त्या तेनो मित्र सुमित्र जे हतो, तेणे कुंवरना प्रयासने मटाडवा माटे पगचंपी करवा मांमी. हवे ते वडने विषे एक नासुरप्रन नामा यक्ष रहेतो हतो, ते या कुम रनुं तथा सुमित्रनुं स्वरूप जोइने तुष्टमान थइ अवधिज्ञानें ते बेदु पुरुषोनुं नमत्त वृत्तांत पण जाणी प्रत्यक्ष थइने सुमित्रप्रत्यें कहेवा जाग्यो, के हे वत्स ! तमो बेदु जण प्रत्युत्तम अतिथि हो, तो तमारुं प्रातिष्य हुं गुं करूं? त्यारें सुमित्रे कयुं जे हे देव! दुष्प्राप्य एवां या तमारा दर्शनथकी
मोने सर्वे प्राप्त थयुं ? ॥ यतः ॥ तप्पंति तव मरोगे, जवंति मंते तहा सुविका || वियरंति दंसणं पुल, देवा धन्ना विरताणं ॥ १ ॥ अर्थःतमारा दर्शन माटे केटला एक मनुष्य तप करे बे तथा केटलां एक मनु यो मंत्र साधे बे, तथा केटलां एक रूडी विद्याने साधे बे, परंतु कोई एक नाग्यवान् विरला मनुष्यनेज तमारां दर्शन थाय बे. ते सांजली यक्ष कहे बे के समन पुरुषो, दुःखित माणस पासेंथी काहि पण माग्या विना ते दुःखित जीवने दुःखमांथी पोतानी शक्त्यनुसार काढे बे. वली श्रमारा सरखा देव तानुं दर्शन तो निष्फल होतुंज नथी, तेमां पण वली तमारा जेवा अत्युत्तम
२०