________________
पृथ्वीचंद ने गुणसागरनुं चरित्र.
१३७
माटे देवरथ एवं जे तमारा पुत्रनुं नाम बे, ते वास्तविकज बे. हवे ते देवरथें जेम श्रापणे ध्वजा जोडीयें, तो ते शोने, तेम या तमारा देवरथ नामा कुमारने पण रवितेज नामक राजानी कन्यारूप ध्वजा जो जोडीयें, तो ते पण अत्यंत शोने. हवे कन्यानुं यने ध्वजानुं कवि सरखापणुं कहे बे. ते जेम के:- हवे ते ध्वजा बे, ते चल बे, घने कुमारिका बे, ते अचल बे, एटलोज कुंवरीमां ने ध्वजामां फेर बे, वली देवरथने ध्वजा, जले व तथा जले गुणें एटजे सारा दोरडाथी बांधेली बे, तेम कन्या पण सारा वर्षे
गुणे करी युक्त बे. माटे सर्वरीतें सरखी एवी ते कन्या परणवी कोने न रुचे? वली ते देवरथने कन्या व्यापवाथी तमारा वेदुनां एकचित्त थाशे, तथा तमो बेदु जण संबंधी थाशो, तो महोटी आश्चर्य जेवी वात थाशे.
हवे ते पूर्वोक्त कन्याने परणाववामाटे ते रवितेज राजायें महोटो स्वयं arinप कराव्यो वे. त्यां महोटा महोटा राजवीरो यावनारा बे. कदाचित् जो तमारो देवरथ पुत्र, कन्याने वरवाने न इबतो होय, तो पण तेने त्यां श्रावकुं तो उचित बे ने राजायें पण केवराव्युं ने के जो ए तमारा पुत्र देवरथनुं ने मारी कन्यानुं लग्न थाशे, तो आागल जातां प्रापण वे दुने महोटो खानंद याशे ? यावुं रवितेज राजानुं कहेनुं वचन, प्रधानना मुखी सांगली, बुद्धिमान एवो विमलकीर्त्ति राजा पोताना विज्ञातपुत्र दे ared एकांतमां वेसाडी कहे . के हे पुत्र ! तुं त्यां स्वयंवर मंरुपमां जा. कारण के तिहां घणा राजकुमारो मलवाना बे, तेजना पुण्यत्वा पुष्यत्वना निर्णय करवा माटे रवितेज राजायें स्वयंवर मंरुप रचाव्यो बे. वली हे पुत्र ! त्यां कन्यानी इवाथी वरेला वर विना बीजा राजकुमारो पण याव्या हो, तेमनुं ते रवितेज राजा कांही पण अपमान करशे नहिं. अर्थात् ते कन्याने वरनारनुं तथा बीजा राजकुमारोनुं सरखुंज मान राखशे, माटे तैयारी करी हे वत्स ! तमो ते नगरप्रत्यें जाउ.
raj पितानुं वचन सांजली पितानी याज्ञायें चातुर्यथी त्यां जवुं क बूल करूं. पती तिहांथी नजे दिवसें यति चपल चतुर घोडा तथा मदो कटपणाथी नाचती एवी हस्तीयोनी घटाउ, चक्रोना चित्कारथी संत्रांत लोकोयें देखाता सारा रथो, विविध एवा आयुधोना संबंधथी व्यय अने चालता एवा पायको प्रयाणने योग्य एवा वाजित्रोना शब्दो, ते सर्वनी
"