________________
१२६
जैनकथा रत्नकोष नाग सातमो.
बिहामणी संसार प्रवीनें विषे जमता प्राणीने अनंत शाश्वत सदाकाल डुःखो घांबे, ने सुख ते तु प्रशाश्वत थोडुं छे. नरक गतें नारकी, पापना करनारा जीवो शीत अने उष्ण एवां पापनां जे शस्त्र. तेमां शीत जे शाल्मली वृक्ष तथा तप्त जे वालुकादि, दुधा, तृषादिक परमाधामीनी करी वेदनाने अनंतवार पाम्या. त्यार पढी तिर्यच गतियें जीवो कुधा तृपा तथा चार वहेवो इत्यादिक लाखो गमे दुःख जोगवे बे. ते प्रापणें दृष्टियें करी देखीयें ठीयें, तथा मनुष्य जन्ममां पण जीव, पुनर्जन्म, मरण, जरा, दौस्थ्य, रोग, शोक वियोगथी ययेलां जे दुःखो तेथी तथा ख राव स्वामीथी, पिशुन लोकोथी, थयेलां जे दुःखो तेणे करी वारंवार पराजव पामे बे. देवगतिमां पण या नियोगिकपणाना विपवाद, ईर्ष्या, क्रोध, लो जादिकनां जे दुःखो, तेने तथा विशेष करें। च्यवनकालनां जे दुःखो तेने जोगवे बे. माटे हे नव्यजनो ! जन्म, जरा, मृत्यु रहित निराबाध क्लेश, अविनाश, पुनर्नव एवां सुख पामवानो योग तो ग्रहियांज बे, तो ते सुख मेलववा माटे डसना मिथ्यात्वने मूकी. ते मोक्षपदनो यापनार जे वीतराग नापित आत्मधर्म तेनुं, उद्यमवंत थइने समाचरण करो.
ए प्रमाणें जिननापित तत्त्वदेशना सांगली ते देवसेन राजा तथा तेनी राणीयें संसार असार जाली विषयथी विरमी सर्व परिग्रह त्याग करी नवज्रमणथी जय पामी, जगवंतने प्रणाम करी घरे यावी, शूरसेन कुंवरने राज्य दइ, सप्त क्षेत्रने विषे घणुं धन वावरी, दीन ने नाथने दान देश, महा महोत्सवें करी अरिहंत पासें दीक्षा लीधी ! यतःगत विषयविकारश्चारुचारित्रचारः, शमशर जितमारः शुद्ध सिद्धांतसारः ॥ तपइह विकलंकं चैप कृत्वाप शंकं, मुनिरगमदशोकं पंचमं देव लोकम् ॥ १ ॥ अर्थः- गया बे विषय विकार जेना, निर्मल चारित्राचार पालन करतो, शमतारूप बाणें करी जीत्यो बे कंदर्प जेणें, शुद्ध सिद्धांत सारना धन्यास करवामां तत्पर बे, नियाला रहित निष्कलंक तपनो करनार शंका, कंखा रहित, निरतिचारपणे मुनि मार्ग याराधी अंते असल करी समाधिमरणे करी पांचमे देवलोकें ते राजा राणी बेदु जीव देवपणुं पाम्यां. राजानो जे जीव हतो ते पणुं पाम्यो ने राणीनो जे जीव हतो ते सामानिक देवतापणे उत्पन्न थयो, त्यां ते बेद्र जलानी अत्यंत प्रीति