________________
११४ जैनकथा रत्नकोष नाग सातमो धरता नथी. तथा नवी वस्तुनो अनिलाप पण करता नथी. त्यागनावें ए शरीरथी चेतनने न्यारो नावे , ए वस्त्रानरणादिक जीवें जे मेलव्यां बे, ते तो जे जेम ते तेमज रहेवानां ने, तेथी जीवने गुं लान थावानो ! अने वली जीवें रतिवेदनां जे कर्मो बांध्यां हशे, तेना उःख विपाक जरूर जोगववा पडशे! एवी रीतनां निपुण सखीयें मधुर अने सयुक्तिक एवां वैराग्यमय वचन कह्यां, तेथी पुण्य पापना विपाक जागीने ते चं कांताने तत्काल वैराग्य नत्पन्न थयो, तेथी तेने शांतिदशा प्राप्त थइ. अने दासीनें कहेवा लागी के हे दासी! जे तें कह्यु, ते सर्व अदरशः सत्यज बे, जे अन्यजननी याशा करवी, ते महा दुःखनुं कारण . अने हे दासी! कामनोगादिकनां सुख तो जीवो घणी वार पाम्या, अने पामीनें वती तेना सुखनो गर्व जीवें फोगट कीधो. वस्तुतः ते कामानोगादिक जे बे, ते यात्माथी जुदाज . वली ते मनोज्ञ गीत गानादिक पंचेंझ्यिना सुखोने पण जीव जोगवीने पालो बांझे ने तो पण ते जीव तृप्त थतो नथी. तो शा माटे नोगनां सुरखनु अनिमान करवू ? तेमाटे हवे मोहना विलासरूप ए नवटणा विकें करी मारे सयुं ! अने या असत्य संसारथी पण मारे सयुं ! माटे हवे ढुं तो प्रव्रज्या जे दादा ते ग्रहण करीश,के जेथा सद्यः स्वाधीन एवा शाश्वतां सुरख पामीयें! आप्रमाणे दीक्षा ग्रहण करवानुं ज्यारे कह्यु, त्यारे पासें वेठेली दासीयो विलखी थइ विचारवा लागियो के आ पणे तो सेज आ चंकांताने एमना मातापितायें नहिं मोकलेला वस्त्रानरणा दिकना दुःखने मटाडवा आ संसारनां पौगलिक सुरखनुं असत्यपणुं कह्यु, तेमांथी तो तेने तीव्र वैराग्य नत्पन्न थयो ? अने एकदम प्रव्रज्या ग्रहण करवा तत्पर थइ गइ ? माटे हवे आपणे सांसारिक रीतें सविनय, सांसा रिक विषयवासनानी वात कहियें ? एम विचारीने नम्रतापूर्वक तेने पगे लागीने कहेवा लागीयो जे हे राणी ! अमायें जे आपने कह्यु के पराधीन पणुं दुःखद , ते खरं पण ते पराधीनपणुं आपने नथी ए पराधीन पणुं तो अम जेवा पामर प्राणीनेज होय जे, आपने तो पृथ्वीपति राजा माथे स्वामी , तो आपने कोई पदार्थनी खामीज नथी. अने पूर्वोक्त रीतें अमें आपने चचन कह्यां, ते सर्व, उपहासथीज कहेला ले. ते उपहा सनां वचन पर सत्यत्व मानी ते वचननी तमोने दृढ गांठ बांधी बेस