________________
१०४ जैनकथा रत्नकोप नाग सातमो. त्यार पली बारमे दिवसें स्वकुटंब तथा ज्ञाति वगेरेने नोजन कराव्यु. हवे स्वप्ने कुंमल दातुं अने जन्मतां वेंत निधि प्रगट्यो, तेने अनुसारेंते पुत्रनु नाम पितायें निधिकुंमल एवं पाडयु. पी पिताना बंधु जन रूप कुमुदने उ हवास करतो, सदानरूप निर्मल गुणकिरणें करी अर्थिजननी जाने पू रतो, प्रधान चंनी पेठे पुत्र वधतो हवो. ते अनुकमें रमणीय एवी यौव नावस्था पाम्यो, परंतु रमतपर काम रागी थयो नही, अने मुनिनी पेठे नीची दृष्टिये चाले, वजी विषय विकारनी तो तेने दृष्टिज नही, महोटा राजाननी कन्या पोतानी इलायें वरवा यावी, तो पण ते कुंवर पोतानी दृष्टियी सामु पण जुवे नहीं. कुशलानुबंधी शुन कर्मेश्यि करी वीतराग रूप दृष्टिमां विकार नहीं, धनुरबाणावली होय पण तेनी सामेथी आ पुरुप मगे नही. वली मद्य मांसनो जे आहार तेने विष्टा समान ज़ाणी गं मतो हवो. कोइ मनुष्यने परापवाद बोलतो देखे, तो तेनीपर बदुज कोप करे, पोताना वैरीना को पण गुण गान करे, तो ते सांजलीने हर्ष पामे, पोताने गुणे करी मात पिताने आनंद उपजावतो, जलामित्रो सहित की डा करतो कुंवर, वृक्षावस्थायें पहोंच्या एवे समय ते सूडी पण मृत्यु पामी मध्यस्थ नश्कनावी जीव त्यांथी चवीने तेज विजयमांहे विजयंतीन गरी विपे रत्नचूड राजा तेनी सुवप्रानामा राणीनी कूखें जला स्वप्न सूचित थकी पुत्रीपणे नपजी, ते राजानी पुत्री थर, ते पुत्री, नाम राजायें पुरंदर यशा एवं पांडयु,सर्व अवयवोयें सुंदर,सुवर्णवर्णसुकुमार ने, हस्तपाद तल जेनां एवी महारूपवंती थइ, सर्व कलामां कुशल थर, चं रेखानी पते सौम्य मूर्ति वककाम कारी क्रीडावंत एवं यौवन पामी. हवे ते कन्या केवीले ? तो के वेकाने करी शृंगार कथा तो सांजलेज नहीं वली लोकनां आनर णादिक पण जुवे नहीं. वली जोगी स्त्री साथे गोष्टि के तेनी साथे बेस, ते पण करे नहि. सखीयो साथे काम क्रीडानी वात के हास्य काम रसनी वात पण करे नहि. अरिहंतना धर्म विषे सावधान , सदा सर्वदा शां त मने वर्ते बे, विवाहनी वार्त्ताने पण न सहन करती थकी वयें वध ते यौवनावस्था पामती हवी. तारुण्यावस्थायें पण निर्विकार पणाथी पु रुपना संगथी पराङ्मुखा थ.एवं निर्विषयपणुं पुत्रीनुं सखीना मुखथकी माता सांजली अत्यंत चिंतातुर थइ थकी राजाने कहे , के हे स्वामी !