Jain Katha Ratna Kosh Part 07

SR No.: 010252
Original Sutra Author: N/A
Author: Bhimsinh Manek Shravak Mumbai
Publisher: Shravak Bhimsinh Manek
Publication Year: 1892
Total Pages: 517
Language: Hindi
Classification: Dictionary
File Size: 66 MB

Page 114

१०२ जैनकथा रत्नकोष नाग सातमो. रहित स्वर्गविमाननां सुख पामशे, त्यांथी नाग्यवंत सौनाग्यवंत कुलने विषे उपजशे, जिन पूजाना करनार जे जिनबिंबनी प्रतिष्ठा करावशे, तेनी जगत्रयने विपे प्रतिष्ठा थाशे माटे एवी रीतें इव्यस्तव जे , ते पण विधिथी करे, तो नावस्तवनुं हेतु थाय , ते माटे ते पूर्वोक्त आराधन करे तो सात आठ नवमांहे शिव पदने पामे.
वली परिणाम विशेपथकी अनानोगथी पण निर्माण करेलो धर्म, वेदु शुकनी पेठे निश्चे कुशलगतिनो नदयकारक थाय. ते माटे पोतानी शक्ति समर्थपणुं विचारीने व्यस्तव अथवा नावस्तव, ए वे मध्येथी जे बने तेवो धर्म, जिन आझाप्रमाणे अाराधीने जन्मनुं साफल्य करो. ए वे शिवाय संसार बंदीखानाथकी मुकावानो त्रीजो कोइ पण नपाय नथी. माटे नो जो लोको! धर्मनेविषे विलंब न करो. ए सामग्री पामवी दोहेली , एवं समजी संसार चतुर्गतिथकी मनने नहेग पमाडी इष्टसिदिने अर्थ व्यस्तव, तथा नावस्तव रूप धर्म आदरवो. एवी वाणी सांजली, त्यां घणे नव्य जीवें दीदा लीधी, ते थकी जे असमर्थ थया ते देशविरति धर्म आदरता हवा.
त्यां देवसिंह कुमारे सम्यक्त्व पूर्वक देश विरति रूप श्रावकनां बार व्रत अंगीकार कीधां. त्यार पली आचार्यने विनति कीधी के हे स्वामिन ! ते शुकयुगलें नावथकी व्यस्तव ते केवी रीतें थयो? ते कहो. तथा ते वेदु शुकने व्यस्तव कुशलानुबंधीनो कारण केम थयो ? ते अमने कहो.त्यारे गुरु तेनो संबंध दूरथी मांमा सनामध्ये कहे जे. ___ जंबुद्दीपना दक्षिण जरत नैऋत्य अर्धखमनो करनार वैताढय पर्वत ने. तेनी पासें सिहंकर नामें वन डे, ते सर्व ऋतुना फलफूलनी शोनायें क री शोनतुं डे, ते वन सदा कुसुमें जयं देखीने विबुध जन एवी नत्प्रेक्षा करेले के युं तारान्य जयं शरद काल, आकाश अहीं आव्युं हो ? एवी वननी रचना अने शोना डे, ज्यां घणी किन्नरी गीत गान करे बे, ज्यां घ णा कोयलना मधुर शब्द थाय , ज्यां घणा जमरा परस्पर गुंजारव करे जे.ते मध्ये अष्टप्रातिहार्यथी युक्त अने मणिरत्न जडित पीठपर विद्याधरोनी करेली पद्मराग मणिनी बनावेली एक प्रतिमा स्थापन करेली . त्यां घणा विद्याधर विद्या साधवाने अर्थे आवे , ते नक्तिथी प्रजुनें वांदे , पूजे जे, ने सदा स्तवे डे, सदा प्रजुने चित्तमा धारे . ते वनने विपे चैत्यनी