________________
१००
जैनकथा रत्नकोष नाग सातमो. कन्या परणवा माटे मोकव्यो. त्यां राजायें नता आवासना उतारा आप्या. महागौरवें मामैयुं कयं, ने उतारो दोधो, घणा मान दीघां. लग्नदिवसें घणा दीनने दान दीधां. मृदंगादिक घणां वाजिन पण बजडाव्यां, माहा मांगल्य मय गीतो गवराव्यां, घणा नट नचाव्या, घणा तांबलादिक खातां, घणा गंधपुष्पादि बापतां,ते वेहुनां पोतानी कुलाचाररीतें विवाह मांगलिक कीधा. घरकन्यानो सरखो योग देखता घणा लोकने हर्ष नपजतो हवो. पनी नगरनां लोक, मातापिता सर्व कुटुंब सर्व विधिनुं कृतार्थ पणुं मानता हवा.
सुरखें उत्तम विधियी विवाह कस्यानी वार्ता पसरी, एवे समयें बुड़ियें करी सुरगुरु सरिखा सुरगुरु नामें आचार्य त्यां ावी समोसस्या. अने गंजीर मधुर स्वरें सर्व संतापनी टालनारी मेघनी सरखी देशना देवा तत्पर थया. ते गुरु आव्या सांजली जगतजन हर्षवंत थाता ते गुरुने वां दवाने अर्थे चाल्या. तथा राजा जितशत्रु पण सपरिवार सर्व त्यां गयाने देवसिंह कुंवरपण पोतानी स्त्री तथा नगरलोक तेणे सहित ते साधुने वांदवा गया. त्या सर्व परिवार, साधुने त्रण प्रदक्षिणा दइ वांदता हवा; पनी मनिने वांदी सर्वे जन यथास्थाने वेग, ने त्यां सर्व सना लोक हाथ जोडीने स्थिर चित्तगुं धर्म सांजले . त्यां देव नि समान स्वरें गुरुयें देशना देवा मांझी, ते जेम केः- चार कपायरूप जीतथी उर्नेद्य, राग अने हेप तेरुप वे कमाडोयें जडित, अज्ञानरूप तमें करी व्याप्त एवं निःसार संसाररूप बंदीखान ने ते बंदीखानामां पडेला प्राणीयोने कुटुं बना प्रतिबंधरूप गाढी वेडीमां बांधेला . ए संसाररूप बंधीखानामां इष्ट नो वियोग अने अनिष्टनो संयोग ते रूप मांकडो जे. वली तेमांकूर एवा वचन आक्रोश ते रूप सो नम्याज करे . तथा जेमा विविध प्रका रना रोगरूप मसला अने मांसो के, ज्यां शोका निरूप धूमपान बे, कर्मी घरूप एटले अशुन कर्मना उदयरूप ज्यां दंम अने पासला धरनारा फस्या करे बे. ते वृक्ष जनोने तथा बालकोने पण दया न लावतां प्रहार करे . ने गणता नथी सधनने अने निर्धनने पण फुःख दीये . फुःखीयाने पण कुःख उपजावे दे. प्राणीयें एवी चतुर्गतिमा वेदना अनंतीवार नोगवी. माटे त्यां सजुरु कहे डे, के तम सरखा सुबुदि पुरुषने 'जे थवानुं हशे ते थाशे' एवी बुधिने अवलंबीने ए संसाररूप बंधीखानामां रेहेवू घटतुं नथी!