________________
जैनकथा रत्नकोष नाग हो. व्यो. हुँ तेरमो चक्रवर्ती पुण्यें उपन्यो बुं, जेमाटे पुण्य | उर्जन ले ? तुं म हासं पराक्रम नथी जाणतो? माटे गुफा नघाड अन्यथा तुं पण रहीश नहीं. एवां असंबद वचन सांजली देवताने कोणिक उपर क्रोध चढयो. तेणें बाली नस्म कयो. मरीने बही नरके गयो. ए अति लोनथी मरीने नरकेगयो॥ए कथा श्रीवीरचरित्रमांकही ॥इहां कोश्क एम कहे के.सर्व चक्रवर्ती जेवारे तिमिस्रा गुफानां बारणां उघाडे, तेवारें तेनो सेनानी बार योजन घोडो पालो हटावे.. नहिं तो बाली नाखे; पण ए वात अनागमि कले. आवश्यकनी टिप्पणमां पण ना कही . तथा जंबुद्दीपप्रज्ञप्तिमांक युं ने के,सेनानी हाथें गुफा उघाडे. तथा टीकामां पण आवश्यक टिप्पण नी साखे ना कही ने ॥ इति कोणिक कथा ॥ इति श्री सकल सना ना मिनीनालस्थलतिलकायमान पंमित श्रीउत्तम विजय शिष्य श्री पद्य विजय गणिकत बालावबोधे श्रीगौतमकुलक प्रकरणे तृतीय गाथायांचत्वार्युदाह रणानि समाप्तानि ॥३॥
पूर्व फलधारें क्रोधादिक वर्णव्या, हवे ए क्रोधादिकनुं स्वरूप कहे जे. अथवा, पूर्व जे कयुं, तेहज फरी देशथी उपमा देखाडी कहे . अथवा त्रीजी गाथाने अंते कह्यु के, लोनवंत नरकें जाय, अने नरकना नवमा दुःख तो कडवां कह्या , “पहा कडुआ विवागा " इति उत्तराध्ययन वच नात् ॥ ते कडवू तो विष होय, माटे चोथी गाथानी आदिमां विप पूरे जे. एटले विष ते गुं कहियें ? ए संबंधे प्रावी चोथी गाथा ते कहे . ॥ कोहो विसं किं अमयं अहिंसा,मोणो अ
री किं हियमप्पमा॥माया नयं किं सरणं तु सच्चं, खोहो उहो किं सुहमा तुहि॥४॥
अर्थः-शहां गुरु प्रत्ये शिष्ये पूब्युं के, हे स्वामिन् ! ( विसं किं के० ), विष एटले \ ? त्यारें गुरु बोल्या, हे शिष्य ! ( कोहो के० ) क्रोध तेज विष जाणवू. ते विष उपर खंधक आचार्यनी कथा कहे जे.
सावबी नगरीने विषे जितशत्रु राजानी धारणी नामक पटराणी . ते
