________________
जैनकथा रत्नकोष नाग हो. प्रसाथे वात चित करतां वस्त्र अशनादि आपतां लेतां परिचय थयो. ते थी माहोमांहे अनाचार सेववा लाग्यां ॥ यतः ॥ अन्यं मनुष्यं हृदये नि धाय, अन्यं नरं दृष्टिनिराह्वयंति ॥ अन्यस्य दत्त्वा वचनावकाशं, अन्ये न साई रमयंति रामाः॥१०॥ एकदा ते चंझशेठ कुसुमपुर नगरे गयो. ते नगरने बहार एक उद्यान में, तेमां एक पंखी निश्चेष्ट काष्ठनी पेठे पड्यो रहे बे. लोक, ते पंखीने तपस्वी जाणीने पूजे जे. ते ज्यारे पूजक लोको जता रहे त्यारे ते पंखी, बीजा पदी जे चुण करवा गया होय, तेमना मालामां जश्ने ईमां नहा करी जाय. वली ते अवसर थाय एटले पोताने स्थानके आवी बेसे. एवो वृत्तांत चंशेठे नजरे दीठो. वली चं शेठ पोताना सेवकने साथें ले शरीर चिंतायें गयो , त्यां एक वृदने आंतरे रहेलो तापस दीतो: ते धूसरा प्रमाणे दृष्टि दे नूमिका निहालतो प्रमार्जना करतो आवीने त्यां कास्सग्गे रह्यो. एवामां अनेक सखीयें परिवरी थकी राजकन्या त्यां क्रीडा करवा यावी. ते कन्या सखीयोनुं टो लुं मूकी तापसने जोवा यावी. तेने एकली जाणीने तापसें तेनुं गलु म रडी आनरण उतारी लश्ने धरतीमा दाव्यां. अने कुमरीने मारीने एक खाडमां दाटी, पोतें अन्य स्थानके जश् कानस्सग्गे उनो रह्यो. ए सर्व वात चंशेठ दूरथी देखीने पोताने उतारे आव्यो. राजायें पोतानी पुत्री नी शोध करी पण ते मली नही. तेसांनती राजायें पडह वजडाव्यो के,म हारी पुत्रीनी शोध करे तेने हजार सोनैयां आपुं. ते सांजली चंशोना से वकें राजाने वात संजलावी. राजायें तापसने पकडीने मारी नारख्यो.
हवे चंशे विचायुं जे अहो ! आज में बे महोटां आश्चर्य दीठां. जे म अति आचार, तेम अति कपट दी] !! तेम महारी स्त्रीमां पण अ त्याचार हतो के,जेणें पोताना पुत्रने पण धवराव्यो नही, अने ब्राह्मण प ण अत्याचारी हतो. कारण के, ते पण एक तरणामाटे माथुज कापी नांख तो हतो! तेमाटे रखे ए बेन जणमां पण अनाचार होय ! ॥ यतः ॥ अ इलजा अश्माणं, अश्नीयालोयणं च अश्नीरु ॥ पुरिसस्स महिलियाए, . न सीलसुदस्स लिंगाई ॥११॥ तेमाटे एक वार घेर जश परीक्षा करूं,त्यारें महारो संदेह नांगे. एम विचारीने घेर जवा उजमाल थयो, सर्व क्रियाणा प्रमुख लश्ने वणारसीयें याव्यो. रात्रीयें सर्व साथ बहार मूकी पोतें ए