________________
४०
जैनकथा रत्नकोष नाग हो. षणी थइ तेनुं युं कारण ? एम पूजे थके योगिणी बोली. समुमध्ये सा तसें योजन प्रमाण सिंहल द्वीप बे. जे हीपमा जल जलने विषे मोतीनी पजे ने, स्थल स्थलने विपे रत्न नीपजे , वन वनने विषे हाथी नीपजे ने, घर घरने विषे बत्रीश लक्षणा पुरुष जे, मंदिर मंदिरने विषे पदमणी स्त्रीन, ते हीपने विपे एक लंका नामें नगरी जे. त्यां कमलकीर्ति नामें राजा राज्य करे , तेने कमलावती नामें राणी , ते राणीनी स्त्रीनी क लाये विसाल एवी रत्नमाला नामें कन्या पाणिग्रहण करवा योग्य .प ण ते स्त्री वारंवार एक गाथा कहे . ते आ प्रमाणे ॥ यतः ॥ पररमणि रत्त चित्ता, अपवित्ता ढुंति केवि कापुरिसा ॥ तेण कुमारी कन्ना, धन्नाइह जीवलोगंम्मि ॥ १६ ॥ एवी गाथा कहीने योगिणी तो जती रही.
हवे ते कन्यानुं स्वरूप जाणतां वेंतज राजपुत्र रागवंत थयो, तोपण गंनीरतायें करी इंगित आकारने गोपवतो हवो. एवं देखीने मंत्रिपुत्र विचा रवा लाग्यो ॥ यतः ॥ संतःसच्चरितोदयाव्यसनिनः, प्राऽनवयंत्रणाः स
त्रैवजनापवादचकिता जीवंति दुःखं सदा ॥ अव्युप्तन्नमतिः कृतेनचसता नैवासता व्याकुलाः,कार्याकार्य विचारणांधबधिरोधन्यो जनः प्राकृतः॥२७॥ एम विचारीने मंत्रिपुत्र बोल्यो. हे मित्र ! ज्यां रत्नमाला ले, त्यां जयें. अने तिहां कौतुक थशे ते जोश्य.
हवे ते योगिरणीये पण आकाशमार्गे ज ते कुमरन स्वरूप कुमरीने क ह्यु. ए वात सांजलतां थकांज ते रत्नमाला पण हर्षवंत थइ थकी कुमरनी न पर तन्मय मन करती हवी. अने ते रत्नमालानी एक रत्नमंजरी, बीजी रत्नप्रना, त्रीजी रत्नवती, ए त्रण सखी पण पासे वेती हती ते बोली। के, हे सखी ! जे वर तमने गम्यो, ते अमारो पण नार थान. एम विचार करीने ते चारे जणी आकाशगामिनी विद्याना बलें अवंति न गरीना बहार उद्यानमां देवताना जवन पासें यावी.. ते वखत ते कुमर पण पूजारायें आपेली सुंवाली शय्यानी उपर मित्र सहित सूतो हतो, ते ने देखीने त्यांथी सय्या सहित नपाडीने लंका नगरीना नपवनमां लावी मूक्या. तेमां प्रथम राजकुमर जाग्यो, तेणें त्यां सर्व नबुज नवं दीतुं, ते थी विस्मय पाम्यो थको मंत्रिपुत्रने जगाडीने कहेवा लाग्यो के, हे मित्र! ए शुं? ए सर्व अपूर्व देखीये बीयें ? एवामां ते चार कन्या श्रावी. प्रणा