________________
गौतमकुलक कथासहित.
३३
नुं सैन्य सज करयुं. त्यारे शविड पण ते वात सांजलीने कषायमां श्रावी प्रयाणनी नंना वजडावतो हवो. सर्व सैन्य नेगुं करी महा सैन्य समुड् ते विस्तीर्ण पृथ्वीने पण सांकडी करतो वाजिंत्र शब्देकर दिग्चक्रने बधीर करतो, रजें करी व्याकाश मंमलने ढांकतो, प्रविविन्न प्रयाणे कररी वारि खिल्लना देशने शिमाडे याव्यो. तेवारे वारिविलें पण पोतानुं लष्कर ले पोताना देशना शिमाडाना बेडे खावीने पंडाव को.
हवे ते वेच जणें पांच योजननुं रणक्षेत्रनुं अंतर मूकीने पडाव करो. ते लष्करना प्रधान पुरुषोयें पोतपोताना स्वामीने पूढया विनाज संधि क रवाने मांहोमां दूत मोकली तेमने साम, दाम, अने द ए वचनें समजाव्या, पण ते समजे नहि, केवल वे जणें युद्ध करकुंज अंगीकार क
. इहां वारीखि शविडना सैन्यने इव्यप्रमुखें जोजावीने केटलुंक सैन्य पोताना लष्करमां लीधुं. वेहु जाना लष्करमां प्रत्येकें प्रत्येकें दश लाख हाथी, दश लाख रथ, पचास लाख घोडा ने दश कोटी पायदल मल्युं बे. हवे युनो दिवस यावेथ के वीररसें उल्लास पामता, पोतपोताना स्वा मीनो उत्साह वधारतां, पोतानी जुजाबलें त्रण जगत्ने तृणसमान गणतां सिंहनाद मूकतां, बकतर प्रमुख पेहेरी, संनब-5 थइ, शस्त्रने नचावतां, एवा नाना प्रकारना युद्धना करनार वीरपुरुषो ते समुझना कल्लोलनी पेठें रणभूमिमां प्राव्या. त्यार पढी कोडो गमे मनुष्यादिकनो दय करनार ए वो संग्राम प्रवर्त्तवा लाग्यो. हाथी हाथी साथे, घोडा घोडा साथे, रथ रथ साधे, पाला पाला साथे जीडी गया. परस्परें शस्त्रना प्रहार पडते, गजपदातिना समूहनो दय थते, नदीयोनी पेठें रुधिरना प्रवाह वेहेते, जोगिणी भैरव गृध्रपंखी ने शियाल प्रमुखने प्रीति उपनावते, महा वीनस रौ जयानक रसनी संकीर्णता यते, एवो घोर संग्राम करतां सा तमास वही गया. ते साते मासे थइ दश कोडि मनुष्योनो दय थयो. ए वा अवसरमा ते संग्रामनो निवारनार वर्षाकाल श्राव्यो. ते मूसलधारायें वरसवा लाग्यो. पृथ्वी तो पाणीना पूरे जरा गई. पंथी लोकना मार्ग रोकाया. त्यारे बहु लष्कर युद्ध करता निवर्त्या. ऊंची जग्या जोइने मेरा दीधा. अनुक्रमें वर्षाकाल निवर्यो, ने शरत्काल श्राव्यो त्यारे पाणी सर्व ठेका पहोच्यां त्यां कचरा पण सुकाणा, मेघामंबर टल्या, दिशायो
"