________________
गौतमकुलक कथासहित.
३५५
धर्मकार्य विषे लगारे प्रमाद करशो नही, ब्राह्मणें पण ते वचन त हत्ति पणें अंगिकार करूं, वली मुनि बोल्या, तमारा व्रतनो सुखें निर्वाह थाय बे ? विप्र बोल्या, तमारा पसायथी एटलो कालतो सुखें निर्वाह य यो बे, हवे गलत न जाणीयें के, केम बनशे. जे माटे सुरप्रिय कुमार सौभाग्यादिक प्रतिशयवंत बे, तेने पगले पुगले स्त्रीयो प्रार्थना करे बे. ते माटे हे जगवन ! जो ए निर्मल शील खंमशे, तो शरत्कालना चंद्रमा सर खं मारुं कुल बे, तेमां कलंक लागशे. ते सांजलीने मुनि बोल्या, हे वि प्र ! तमे विषाद न करो, ए पुष्यानुबंधी पुण्यवालो बे, माटे ते प्रकार्य केम करे ? ते वात सांजली मुनिने वंदना करीने यज्ञप्रियें पूढ के, एणें पूर्वज वे गुं सुकृत करूं ते कहो, त्यारें मुनि बोल्या, ए पाउला जवने विषे वणारसी नगरीना रिमर्दन राजानो जयमालि नामें पुत्र हतो. ते एकदा वसंत तिलक नामा उद्याने क्रीडा करवा गयो. त्यां अशोकवृक्षतले चारण मु निने बना दीवा तेने नक्तियें नमस्कार करी तेमना मुख व्यागल बेगे.
वामां नंगकेतु नामें एक विद्याधर स्त्रीसहित त्यां याव्यो, ते मुनिने वंदना करीने वेठो, त्यारें मुनियें विद्याधरने पूब्युं, हे विद्याधर ! ए रूपवं ती अबला कोण बे ? त्यारें ते चारण मुनिने नमीने लकायें माधुं नीचुं करीने बोल्यो, ए ताराचंद नामा विद्याधरना स्वामीनी पुत्री बे, एनो न तर मातंगी साथै रक्त थयो, त्यारें ए नर्त्तारि उपर विरक्त थर, एवं जाली एगिकार करी बे. मुनि बोल्या, हे नए ! परस्त्रीगमन ते पुरु पने पोताना कुलमा कलंक बे, तथा वैर खने अपजसनुं कारण बे, तेम परवे नरकने विषे घोर दुःख थापे, परमाधामी बलती त्रांबानी पुतली साथै लिंगन करावे, एवं मुनि कहे बे. एवामां ते स्त्रीनो जत्तरि उघाडे शस्त्रे ते अनंगकेतुने अत्यंत तर्कना करतो त्यां थाव्यो, अनंगकेतु पण लडवा माटे तेनी सामो थयो, अने कहेवा लाग्यो के, हे मातंगीना धणी ! आज तुं पोताने कर्मे मुनु, एम यादेप करतो युद्ध करवा लाग्यो, ते बेहु जण घणी वार युद्ध करतां बन्ने मरण पाम्या. ते स्त्री पण अपरपति जे अनंगकेतु, तेनुं शरीर लेइ अग्निमां बली मुइ. त्यारें चारण मुनि शोक करवा ते देखीने जयमा लियें पूढयं. तमे शोकवंत केम यया हो ? मुनि बोल्या, ए विद्याधर संसारपणें महारो नाइ बे, ते हमला नवकारवर्जित क