________________
गौतमकुलक कथासहित.
३५३
मंमित करो, जुनां सडेनां सुपडानुं तत्र धयुं, चोखुं धन गजे बांधयुं, गई न उपर चढाव्यो, दंगेरानुं वाजुं वागते चोतरें चबुतरे एम कहेता के रे रे लोको ! सांजलजो. या रीतें हुंमिक चोरें चोरी करी ते माटे एने मारवा
जइयें बीयें. तेथी कोई चोरी करशो नही. जे चोरी करशे, तेनो य न्याय, राजा न्यायी बे माटे नहीं खमे तेज़ वेला यष्टिमुष्ट्यादिक ताड नायें ताडी जतो. तिहां निर्दयपणें लोक एम कहेता हवा के, जून ए पोता ना पापनुं फल के पाम्यो बे ? एम सकन लोक नजरें जोता, लांगिया लोक हांसी करता, मुनिराज कर्मनां फल विचारता कहे ते के, एवां पा पकर्म न करवां. चारे तरफ हुदैत बोकरें परिवस्यो कोइ दिशि सूके नही, एम डुं वलुं जोतो, विटंबनापूर्वक बधा नगरमा फेरवीने कोटवालें वध स्थानके प्रायो, शूलीये आरोपीने चर पुरुष बाना. जोवाने मूक्या, के जो एने को कांइमदत करे तो तेनो पण निग्रह करीयें. एवी अवस्थाने विपे ते चोरने तडकानो ताप लागते, लोहीनी धार नीकलते, अत्यंत तृषा लागी. तेवारें जे कोइ मार्गे दूकडो नाकले, तेनी पासे पाणी मागवा लाग्यो, पण राजानी बीही कें कोई पाणी आणी यापे नही.
·
एवा अवसरमा जिनदत्त श्रावक ते मार्गे याव्या. ते शेठ पासे तेणें पाणी माग्यं. त्या शेठ दयावंत थका बोल्या, तने हुं पाणी पाइश. पण पंच परमेष्ठिनो नमस्कार संनारे तो तुं स्वर्गे जाय. ते सांजलतांज तेणें पाठ संजलाववा विनंती करी, श्रावकें नमस्कार कह्यो, ते वारंवार संचार वा लाग्यो. श्रावक पण जेटले घेरी पाणी लाव्या, एटले उतावलो उता वो नमस्कार संचारतो मरण पाम्यो. मरीने महर्दिक यक्ष पणें उपन्यो.
एवा प्रवसरे चर पुरुपें रांजाने जिनदत्तशेठनुं वृत्तांत संजनांव्यं. राजा ये शेठने पण मारवानो हुकम कस्यो. कोटवाल पण ते शेठने शीघ्र गर्दने चढावीने जेटले विटंबना करवा तैयार थयो एटले ते यक्षराजें अवधिज्ञा नें जाएयुं के, हो ! महारा गुरुने यावी व्यवस्था यावी ! एम विचारीने मायायें एक महोटो पर्वत रच्यो पढी सहुने कहेवा लाग्यो, अरे ! राजा प्रमुख लोको, सांजलजो हुं या पर्वतें सर्वने चूरीश, जे कारण माटे या शेठ दयानो समुड्, जगतनो हितवांतक बे, तेने तमें खारीतें विटंबना करो बो ? ए तो महारो प्रभु बे. ते सांजलीने राजा संत्रांत थको पुरना लोक सहित
21.