________________
३४४ जैनकथा रत्नकोष नाग छो. राजा पोतें तो घणो परोपकारी , पण दीकरो उष्ट थयो तेथी बुटयु जाय नही. माटे राजायें नित्य एकेका मोरना मांसनो दुकम कस्यो. ते वं शगीरि नामा पर्वतमांथी एकेको मोर, एने नदण करवा माटे आणीपे.
एकदा रांधणिये मोरनुं मांस लावीने म्रक्युं, अने पोते क्यांक आडो अवलो गयो, एवामां मांजार आवीने मांस ले गयो. त्यारें रांध लिये नय थकी कोश्कनुं बालक मारीने रांध्यु, तेने सोदाम नहण कर वा बेठो. तेनो स्वाद घणो सारो लाग्यो, त्यारें रांधणियाने पूज्यु, ए केनुं मांस हतुं ? रांधणियायें सर्व हकिकत कही संनलावी. त्यारे सोदामें रांध णियाने कह्यु के, तुं निरंतर मोरने बदले मनुष्यनुं मांस लावीने रांधजे. पडी ते उष्ट सोदाम, निरंतर लोकोनां बालक ले जाय. एम करतां ए कदा राजायें ते व्यतिकर जाएयु. त्यारे राजा को कलकल्यो थको ते सो दामने, नगरमाथी काढी मूकावतो हवो, ते पण पिताथी बीहीतो थको पर्वतमा जश्ने वश्यो. परंतु ते निरंतर आ नगरमाथी एकेकुं मनुष्य ले जतो हतो, तेने तमे यमपुरीये पोचाडयुं ते काम घणुं रूडं कह्यु. ए तमे घणा मनुष्यनी हत्या उतारी. ते सांजलीने वसुदेवजी घणो हर्ष पाम्या. त्यां पांचसे कन्यानुं पाणिग्रहण कडे. ए रीते मांसना खानारने दया न होय, ते माटे मांस नक्षण न करवं. मांसना खानार प्रायें नरके जाय, एवं श्री जगवतीजी सूत्रमा कयुं . ॥ ए सोदामनी कथा श्रीनेमिचरित्रमा बे.
हवे त्रीजा पदनो अर्थ कहे जेः-" मऊं पसत्तस्स जसस्स नासो”॥ जे प्राणी ( मऊ के० ) मदिराने विपे ( पसत्तस्स के० ) आसक्त होय. ते प्राणीनुं ( जसस्त के ) यश जे जे ते ( नासो के० ) नाश पामे. ते नपर राजाना पुत्रनी कथा कहे . '
साकेतपुर नगरना राजानी मदनलता राणीनी कूरखने विषे पुत्र या व्यो, ते पुत्र अनुक्रमें महोटो थयो, राजाने घणो वहालो हतो, ते यौव नावस्था पाम्यो, एटले तेने मदिरा पीवानी टेव पडी. गइ तेणे कर्मदोर्षे करीने एकदा मदिरा पीधी ने तेथी मदोन्मत्त थयो, थको राजानी माता ने आक्रोश गालो ताडना तर्जना करवा लाग्यो. ते वृत्तांत राजायें जाएयुं. तेणें पुत्रने तेडीने घणो उबको दीधो. त्यारें मदिराना परवशथी ते राजा ने पण थाक्रोश करवा लाग्यो. तेथी राजाने घणो कषाय जाग्यो. राजायें