________________
गौतमकुलक कथासहित.
३३५ थी करी अमे प्रवर महोटा नगर जोश्ये. कोकाश बोल्यो, तमारा पुत्र स हित तमने तत्काल अपूर्वतर देखाडं. माटे हे राजन् ! तमे तथा तमारा पुत्र सदु पोतपोताना स्थानके वेसो, पडी हुँ कीलिका प्रयोगें करी तमो ने अतुल कौतुक देखाडं. ते सांजलीने जेम उकालमा नख्या रांकजनो होय ते नोजन करवा बेसे, तेनी पेठे शीघ्र शीघ्र ते राजा तथा राजाना शो पुत्रो मलीने सद्ध ते प्रासादने विपे पोत पोतानी पांखडियें बेसी गया.
हवे ते कोकाश पण जेम को बंदिरखानाथ निकले तेनी पेठे प्रासाद मांयी बहार नीकलीने बोल्यो. के जो जो रे मूखों ! तमे महारो प्रनु जे काकजंघ राजा तेने मारवानी इबा करी तेनुं किंपाक वृदनी पेठे महा दा रुण फल देखाईं एम कहेवाने समकालेंज, नत्सुकपणे कीलिका प्रयूंज तो हवो. ते प्रयोगथकी तत्काल सर्व प्रासाद मलीगयो. त्यारे जेम कमल मां चमर रही जाय, तेना मनोरथनी पेठे तेमा रह्यो थको राजा पोता ना पुत्र सहित सोर बकोर करवा लाग्यो. ॥ यतः ॥ अन्योक्तिः ॥ रात्रिर्ग मिष्यति नविष्यति सुप्रनातं, नास्वानुदेष्यति हसिष्यति पंकजश्रीः ॥ छ विचिंतयति कोशगते हिरेफे, हा हंत हंत नलिनी गज नऊहार ॥ १ ॥ एवा अवसरने विपे कोकाशने संकेतें विजय राजा पण प्रलय कालना मे घनी पेठे, कनकप्रन राजानो वध करवा माटे नगर बहार आव्यो. ते वे प्रकार, असमंजस देखीने हाहाकारें व्याकुल एवो सर्व नगरने विषे बुं बारव थतो हवो. एवं देखीने कनकप्रन राजानो सेनानी नगर बहार नी कल्यो, तेणें विजय राजाने नगरमा पेसतां कणेक थोनाव्यो. अने त्यां पोतानु घणुं पराक्रम फोरवीने विजय राजानी साथें अत्यंत यु६ कझुं. तेमां शरें शर, कुंते कुंति, दंमें दंमी, खड्गे खड्गी, शक्ने शक्ति, पटिशायें प द्विशी, मुजरें मुजरी, शव्यायें शल्यी, शूलिये शूली, चक्रे चक्री, यष्टियें यष्टी, मुष्टियें मुष्टी, केशे केशी, बाहुयें बादु, कूपरें कूपरी, करायें करी, स्कंधा यें स्कंधी, शीायें शीर्षि, पगें चालनारा साथें पगें चालनारो, पादें पा दी, ए रीते ते उपर क्रोधे बेहु तरफना सुनटोयें संग्राम कस्यो. " परं हतं सैन्यमनायकं" ॥ इति वचनात् ॥ परंतु नायकविनानुं सैन्य हणायो त्यारे हलवे हलवे कनकप्रन राजाना सेनानीना लोक नाग. ते जोइ विजय राजानुं सैन्य गाममा पेसीने सर्व नगरनो ध्वंस करतुं हवं. ते ध्वंसने अ