________________
३३४
जैनकथा रत्नकोष नाग बहो.
खे या पुरुष रत्ननो विनाश थाय ! एम विचारीने कनकप्रन राजानो गृ ढमंत्र जे हतो ते कोकाशने कह्यो के, हे विज्ञानीमां शिरोमणी ! राजायें तुमने मारवानी इवा करी हती, पण न माखो. परंतु नवो प्रासाद निप जाव्या पती ते घरप्रवेशनुं मुहूर्त्त करीने तेज दिवसे निवें तुमने तथा त हारा स्वामीने मारशे. ते वचन सांजलीने कोकाश महा कषायवंत य कलिंगदेशना कनकप्रन राजाने नगरसहित ध्वंस करवानो इबक थयो थको, तत्काल काकजंघ राजानो पुत्र जे विजय एवे नामें बे, तेनी पासें ए क पुरुषने प्रन्न वृत्तियें मोकलीने कहेबरावतो हवो के, तमे सार सार परिवार जेइने प्रखन्नपणें या देशनी सीमायें यावी रेहेजो. ते सांजलीने विजय राजा पण, पोताना पितानुं वैरनिर्यातन करवाने उजमाल थको जे थोडं पण घणा लश्करनुं काम करे, एवं सारसार सैन्य लेइने बानो कं चनपुरने टूकडो दैत्यनी पेठें कोई जाणे नहीं ए रीतें रहेतो हवो.
कोकारों पण विचित्र याश्चर्यकारी एवा तोरण द्वार प्रमुख ते प द्माकर नामा प्रासादने विषे निपजाव्यां, ते देखीने कनकप्रन राजा घणो हर्षवंत थयो न मुहूर्ते महोत्सवपूर्वक ते राजा पोताना पुत्रो सहित प्रासादमां पेगे, त्यां सर्व घणो विस्मय पामता याकुल व्याकुल थका प्रासाद जोवा लाग्या, घणुं प्रशंसवा लाग्या, कोकाशने प्रासाददान दीधुं. कवा लाग्या के, अहो ! कोकाश ! में पूर्वे नथी दीठो, नंथी सां नव्यो एवो ए प्रासाद न संनविये एवी. तहारी विज्ञान चातुरीयी नीपज्यो d. अथवा पृथ्वीने विषे गुं न संनवीयें ? ॥ यतः ॥ दाने तपसि शौर्ये च, विज्ञाने विनये नये ॥ विस्मयौ नैव कर्त्तव्यौ, बहुरत्ना वसुंधरा ॥ १ ॥
वे गूढ निप्रायवंत एवो जे कोकाश ते कनकप्रन राजाने एम कहे तो हवो के, हे राजन् ! ए महोटा एक स्तंनिया प्रासादने विषे एकज की लिका बे ते कीलिका जो रूडी रीतें प्रयुंजी होय तो, ए व्यावास, पोतानी मेजें विमानन पेठें खाकाशें चाल्यो जाय. ते सांजलीने कौतुक जोवानो र सियो एवो ते राजा ते यद्यपि कोकाशनुं बोलतुं जुतं हतुं तथापि तेने प्रांत चित्तथकी सत्य मानतो घणा सन्मान सहित कोकाशने एम कहेतो हवो के, हे विज्ञान रचना करवामां निपुण ! तुं ए कौतुक अमने देखाड्य, के जे