________________
३२२
जैनकथा रत्नकोष नाग बहो.
तेने नवकार दीधो. तेथी शुनध्यानें मरण पामीने सिंहल छीपना राजा नी सात पुत्रनी उपर एक पुत्री थइ ते अनुक्रमें यौवन पामे थके एकदा एक शेठ रुची याव्यो. तेने राजसनामां ठींक यावी. त्याऐं ते शेठें नमोरिहंताणं ए पद कयुं. ते सांजली ते पुत्रीने जातिस्मरण ज्ञान उ पन्युं पढ़ी माता पिताने याग्रह करी सातसें जहाऊ जेइने नरुच्चे या वी. त्यां चैत्यनो उद्धार प्रमुख करी घणुं पुण्य उपार्जती हवी. ते दिवस थी ते तीर्थं नाम समलिका विहार एवं प्रसिद्ध पामतुं हवं. अनुक्रमें वली अंबड मंत्रीश्वरें एं तीर्थनो उद्धार कस्यो. इत्यादिक घणो विस्तार बे. aal बीजां लौकिक तीर्थपण इहां घणां बे. एवो ते कोकाशने मुखें महि मा सांजलीने राजा, राणी तथा कोकाश ते तीर्थने नमतां हवां.
वली गरुड नंपर बेसी खागल जतां दक्षिण दिशें एक महानगर उपर यजतां तेमज राणीयें पूब्धुं राजा न बोल्यो, त्यारें कोकाश बोल्यो, हे स्वामिन्! ए घणुंज प्रसिद्ध एवं पद्मपुर नामें नगर बे. इहां विद्यमान श्रीचं इन स्वामीना वचनें सौधर्में पासेथी लीधी एवी चंदकांतरत्नमयी श्रीचंड् प्रजजीनी प्रतिमा ते खागल मांमी. तेवारे महायागनी सिद्धी य तेथी हर्ष पामीने त्यां श्रीचंदन विहार करावतो हवो.
वली अनुक्रमें श्रीरामचंजी पोताना पितानुं वचन पालवाने वनवास मां रह्यां थकां रावनी नगिनी शूर्पनखा नो पुत्र बारवर्ष सूधी वंशनी जालिमां रह्यो हतो, तेनुं मस्तक छेद थयुं देखीने मारनारनुं पगलुं शोध थी शूर्पनखा श्रीरामचंजीनी पासें श्रावी. रामचंड़ने देखीने व्या मोह पामी थकी जोगनी प्रार्थना करती हवी, तेने रामचंदजीयें निषेध की लक्ष्मणजी पासे गइ. तेणें पण नोजाइ जाणी निषेध कस्यो. तेथी क्रोधें राणी एटले नाक काप्युं त्यारें ए नगरनुं नाम नासिक्यपुर कहेवाएं.
वली रामें, रावणने मारीने सीताने ब्रेइने पाठा वलतां इहां श्रीचंद्रन चैत्यनो उद्धार कस्यो. वली पांडुराजानी पटराणी कुंतियें एकाग्रमनें जैनधर्म श्राराध्यो, ते महिमायें श्रीयुधिष्ठर याव्या. तेणें ए चैत्यनो उद्धार कस्यो. त्यां कुंतिविहार एवं नाम थयुं. इहां गोदावरी नामें ए नदी देखाय बे..
वली यागल जतां समुड्ने विषे सुवर्णमय नगर देखीने तेमज राणी ये प्रश्न करतेने राजायें कांइ उत्तर न छाप्यो त्यारें कोकाश बोल्यो, हे