________________
शए जैनकथा रत्नकोप नाग हो. गर। त्यां सहस्रमल्ल नामें कुलपुत्र वसे बे. ते अनेक कूड कपट बलनेद करतो, परने उगवामां तत्पर, विषना कांटानी पेठे सर्व लोकनो दयकारी, लोकोने घेर चोरी करीने इव्यनी हागनो करनार, महासाहसिक एवो डे. तेनो पिता मरण पाम्यो , मदिरानो प्रसंगी , लोकनुं इव्य व्याजें काढीने विलसे, अने लोक मागे त्यारे कहे के, महारी पासें कांश नथी, तेथी लोकोयें बांड्यो. को पासे कांश मागे तो पण ते न आपे. पली व्य सनें परानव पाम्यो थको चोरी करवा जाय. चोरनी सर्व कला शीव्यो. वाणिया ब्राह्मण प्रमुखनो वेष करवाने घणोज कुशल ले. नाना प्रकारनी देशनाषामां विचरण .जमी नमीने निर्धन अने धनवाननां घर जुए. ___ एम करतां एक दिवस रत्नसागर नामें वाणियाने रत्ननो व्यापार कर तो दोतो. त्यारें पोतें वाणियानो वेप करीने तेनां हाटे गयो. रत्न कढावी ने जोयां. फरी प्रब्यं एटलांज ले के, बीजां पण कां ? रत्नसागर बो व्यो, बीजां पण जे. ते बोल्यो, ते पण देखाडो.वाणियें हाटमां पेशीने खा ड खोदीने रत्ननो माबडो उघाड्यो, तेमांथी रत्न काहाडीने तेने देखा ड्यां, अने मूल्य पण कयुं. ते बोल्यो,या रत्न ढुं ले जलं . मूल्य प्रजाते यापीश. वाणियो बोल्यो, हुँ कोइने उधार आपतो नथी, एम कही रत्न पाबां जश्ने राख्यां. ते चोर पण रत्न राखवानुं स्थानक जोड्ने पोताने घे र गयो. राते चोरनो वेप करी वाणियाने हाटें आव्यो. त्यां खातर पाडी ने प्रथमथी पग घाल्या. एटले शय्यामां रह्यो रत्नसागरनो दीकरो तेने फ रश्यो. तेणे पण चोरनो प्रवेश जाण्यो त्यारे शय्याथी ती चोरना वे पग पकड्या. त्यां खेंचातांण करतां चोरनुं शरीर घसागुं. वाणियाने दीकरे मूकी दीधो. नाशीने पोताने घेर गयो. सर्व वात माताने संनलावी. बीजे दिव से वेदनायें करी कणमातां मातायें कह्यु, रे पुत्र! जे पारकुं धन लेवा जाय ते सारण जुयारीनी पेठे सर्व सहे. ते सारणनी कथा पाउला पद मां कही आव्या बीयें, ते तेने मातायें कही सांजलावी. ते माटे पारकुं धन ले ते सर्व सहे. अनुक्रमें ते साजो थयो.
तेवरें वली चोरी करवा मांमी. पुरोहितने घेर खातर पाडयुं. सार इव्य काढयुं. लावीने माताने आप्यु. मातायें पूज्युं. रे वत्स ! ए धन तुं क्याथी लाव्यो ? ते बोल्यो, तहारे ए चिंतानुं गुं काम ? पण लोकवाक्य सांज