________________
जैनकथा रत्नकोष नाग बहो. पली चारशेने नवाणुने पश्चात्ताप थयो के, आपणे जार मास्यो, माटे ह वे आपणी शो गति थाशे ? अने वली लोकमां पण अपजश थशे. एवो विचार करी सारी रीतें घरना बारणा एवीरीतें बंध कस्या के, तेमांथी एक बिइ पण न देखाय एम करीने चारे तरफ आग लगाडी. ते पश्चात्ताप स हित नरमाशपणाना अध्यवसायें अकाम निहुराए मरण पामीने ते पांच से मनुष्यगतिमां आवी चोरपणे उपनी. ते पांचसें चोर एक पर्वतमा व से ले. अने सुवर्णकार मरीने तिर्यंच (पति)नी गतिमां नपन्यो. एक नव तिर्यचनो करीने ब्राह्मणनी दीकरी पणे उपन्यो. पांचशे स्त्री-मांथी जे स्त्री ने पहेल वहेली सोनी मारी हती, ते मरीने वचमां एक नव तिर्यचनो क रीने पनी तेहज ब्राह्मणनो दीकरो थयो. एम बेद जण जाइबेहेन पणे उप न्या. ते दीकरो जेवारें पांच वर्षनो थयो, तेवार ते बालक बोकरी एक वर्षनी थर. ते बालिका निरंतर रुदन करे. तेने तेनो नाइ रमाडे. एकदा ते जाइए ते बोडीना पेट नपर पुडपडी देतांथकां सेहेज तेनो हाथ तेनी यो निहारे देवाणो, त्यारे ते बहेन रोती रही गइ. तेथी तेना नाय तेने बा नी राखवानो उपाय शोधी काढयो. हवे ज्यारे ते बोडी रूए, त्यारे योनि छारें थेपडी दे, तेथी ते बोकरी रोती बानी रहे. ___ एम करतां तेना मा बा ते वात जाणी. त्यारे नोकराने घरमांथी काढी मूक्यो. अने ते कुमरीने पण माता पितायें अपलदाणी जाणी का ढी मूको. हवे ते बोकरो पण जमतो नमतो विनष्ट कुष्ट आचारनो धणी थयो. एम फरतां फरतां ज्यां चारशेने नवाए चोर रहे , ते पर्वतमां गयो. अने ते डोकरी पण एकला रफलती एक गाममा गइ. ते गाम तेज पांचशे चोरें लूंटयुं. तेनी साथे ते स्त्रीने पण पकडी लाव्या. हवे ते पां चशे चोर ते एकज स्त्रीने नोगवे जे. एम करतां ते पांचशेने दया नपनी के, अहो ! बापडी था रांक परवश पडीयकी पांचशे पुरुषने जोगवे ! तेथी कष्ट खमे ले ! तेमाटे बीजी स्त्री मले, तो एने विसामो थाय. त्या र पली वली चोर तो क्याएकथी बीजी स्त्री पण लइ आव्या. त्यारे एवं जाण्यु के, महारा विषयसुखमां एवं नाग पाड्यो ? एवं विचारीने जे दि वसे ते स्त्रीने लाव्या, ते दिवसथीज तेनां बिइ जोवा मांझया. अने विचा रे ले के, कोइक नपायें हुँ ए स्त्रीने मारूं तो ठीक थाय. पनी एक दिवस