________________
गौतमकुलक कथासहित. लागी के ॥ यतः ॥ धन्नाणं ते गामागर गर खेड कब्बड जाव सन्निवेसा जब सामी विहर पवश्यामि य दिसामिएवा ॥१॥ त जगवंतो समोसहो ॥ जो प्रनु पधारे, तो दीदा लेतं. एवामां जगत्गुरु केवलझानना नास्क र श्रीवईमान स्वामी पधास्या. ते प्रजुना अतिशयें करीने सर्व वैर समी. गयां, मृगावती प्रचने वंदना करवा नीकली, प्रनुयें धर्मदेशना देवा मांझी तेवामां कोई एक पुरुषे विचाओँ के, ए सर्वज्ञ , माटे एमने दुं प्रश्न पूवं. एम विचारी मनमांज धारीने पडी प्रश्न पूछे , त्यारे प्रनुजी बोल्या के, वचने पूडो के जेथी घणा जीव प्रतिबोध पामें. एम प्रचुयें ज्यारे कीg, त्यारे ते बोल्यो ॥ जयवं! जा सा सा सा ॥ एटजे हे जगवन् ! जे चित्तमां विचारुं हुं तेज बे, त्यारें प्रनुजीयें जवाब वाल्यो के,हा ! तुं चिंतवे वे तेज कहे जे.त्यां गौतमस्वामीये कह्यु के,हे जगवन् ! ए पुरुषे "जा सा सा सा" पूज्युं ते गुं ? जगवंतें कह्यु. ते काल, ते समयने विपे चंपानामा नगरी हो ती हवी त्यां एक सुवर्णकार वसे , पण ते स्त्रीनो घणो लोलुपी . तेणें पांचसे पांचसे सोनैया आपीने पांचशे कन्या नेगी करी. तेने परण्यो ने. ते पांचशे स्त्रीनने माटे विविध प्रकारना आनूपणो घडावी राख्यां . जे दिवसें जे स्वीनी साथे नोग जोगवा ले, ते दिवसे तेने घरेणां का ढी आपे, पण इावंत घणो ने. माटे घर मूकीने वेगलो खसे नही. अ ने कोश्ने घरमा पेसवा पण दीये नही. ___एक दिवस.तेना मित्र को कार्यने अर्थे बोलाव्यो, त्यां पण जमवा मा टे अपनाये गयो. त्यारे स्त्रीच्ये विचायं के, आज आपणो जरि ब हार गयो . ए आपणने नित अटकाव करे जे. आज एकांत. माटे नाहियें अलंकार, वस्त्र प्रमुख पहेरियें, इत्यादिक विचारीने स्नान करी अ लंकृत विनूषित नइ. पली हाथमां प्रारीसा लइ जश्ने पोत पोतानुं स्वरू प जुए जे. एवामां सुवर्णकार पण आव्यो ते सद स्त्रीने देखीने रूठो. ते में एक स्त्रीने ग्रहीने पाटु मारी ते एवी जोरथी मारी के मारता मारतां तेना प्राण नीकली गया. त्यारे बीजी स्त्रीयोयें विचाओँ के, एना हवाल ते, आपणा पण हवाल थाशे, तेमाटे घारीसा बूटा मारीयें. एम विचा रीने चारशेने नवाणु स्त्रीच्ये लूटा बारीसा ते सोनीने मास्या. तेथी सम काले बारीसानो ढगलो थयो. तेमां सुवर्णकार पण दबाने मरी गयो.