________________
शन्। जैनकथा रत्नकोष नाग हो. दार योग्य पुरुषने बापजो. तापसणीयें माला लीधी, ते दिवस गयो, दै वयोगें बीजे दिवसे घोडें अपहस्यो वसुतेज कुमर पण त्यां आव्यो. तेने तापसणीयें दीठो. त्यारे जाण्यु के, ए महानुनाव , माटे एकावलीने योग्य ने. पडी घणो आदर करीने एकावली आपी. ते कुमरें अंगीकार क रीने वात पूजी, जे ए माला क्याथी यावी ? तेणीये पण कुखसहित सर्व व्यतिकर कह्यो. ते सांजलीने वसुतेज कहेवा लाग्यो, अरे ते उष्ट चरित्रनों धणी मंगल! क्या ? एम क़हेतो तेनी पनवाडे चाल्यो, ते अटवीमां नेगो थयो. कुमर विचारवा लाग्यो. जे एकवार कुमरीनुं चित्त जोतं. पड़ी घटती वात करीश. एम चिंतवी रूपपरावर्तिनी विद्यायें वामणानुं रूप कह्यू. को तुक जाणी दासीयें कुमरीने देखाड्यो. कुमरीने पण पूर्वनवना अन्यासथी हर्ष उपन्यो, माटे पूब्यु के, तमे क्याथी याव्या ? वामणो बोज्यो. ढुं साके तपुरथी आव्यो, ते सांजली तेने पोताना ससराना कुलथी याव्यो जाणी मदनमंजरी चित्तमां हरखी. वली नारना वियोगर्नु दुःख सांनयु, तेथी संताप करती हवी. वामणो बोल्यो, रे कुमरी तहालं चित्त विषादवंत दे खाय ने. त्यारे राजकन्या दीर्घ निसासो नांखी बोली, ए महारा विषादनी कथायें सयुं ! रे महानाग्य ! हुं मंदनाग्यनी धणियाणी बु. एवं कहेतां गद्गद्वाणी थइ गइ. ते जो वामणे विचायुं, ए महारे माटे एटलो वि पाद करे ! तो पण पार जोलं, जे माटे कंदर्प उर्जय के. एम विचा री बोल्यो, रे राजकुमरी ! विषाद मकर, में पण तहारो व्यतिकर सांजल्यो जे, तहारा मातापितायें तने वसुतेज कुमरने दीधी हती; परंतु वचमा तु ऊने मंगल राजायें अपहरी, ते पण ढुं जाणुं . पण हवे ए वात युक्त . जे माटे मंगल राजा पण सामान्य पुरुष नथी. हवे ए वातमां बीजो उपाय नथी. तथा अवश्य जे नावि होय तेज थाय. पुराणमां पण एवी कथा सांजलीयें बीये.जे ए रीतें पण स्त्री परणे . वली ते वसुतेजने पण में दीतो . ते करता था मंगलराजा घणो सुंदर ने. अने विवेकी प्राणी ने सुंदर पुरुषनो लान थाय तेमां शो खेद करवो. ते माटे हे कुमरी ! ह वे तुं हर्ष कर. एवां वामणानां वचन सांजलीने ते कुमरी रीसें करी हो फडफडावती बोली, रे वामणा ! तुं साकेतपुरथी थाव्यो बो. माटे में ए महारा कानमां ए ताहारा कहेला कड्डयां वचन सांजव्यां तो पण हूँ