________________
२७ जैनकथा रत्नकोष नाग हो. थयो, तेथी ते मरण पाम्यो एवा अवसरने विषे त्यां विहार करतां गं धार पर्वतने विपे चार मुनि पधास्या. ते त्यां चोमासुं रह्या. त्यारे चर पुरुषे यावी राजकुमरने कयुं. ते राजकुमरने मुनि घणा वहाला बे. माटे वां दवा गयो. मुनिने सप्लाय करतां दीठा. वांदतां घणो यानंद पाम्यो. गु रुयें धर्मलान दीधो. कुमरें सुखशाता पूजी. पडी वांदीने घेर गयो. एम निरंतर वांदवा जायं, मुनि पणं चारें मास मासखमगनुं पारणुं करे. च' रिम दिवसे पाबली राते कुमरें विचायुं, अहो ! प्रातःकाले मुनि विहार करशे ! त्या गुं करी' ? एम विचारी पाबली चार घडी रात लेश्ने नी कल्यो. थोडी न गयो एटले सुंगधि वायरो वायो. आकाशे अजुयालु थपुं. गंधार पर्वत गाजवा लाग्यो. जयजयकार शब्द सांजव्यो तेथी कुमरना मनमा घणो हर्ष थयो. आगल गयो एटले पृथ्वी समी करेली दीठी. तृ पादिक सर्व दूर करेलां दीवां. सुगंधी पाणीनी तथा सुगंधी फूलनी वृष्टि दीती. थोके थोके देवता मलीने एम स्तवना करे ने के,अहो ! धन्य तमारो अवतार ! तमे राग हेप क्य कस्या ! कर्म सैन्य जीत्यु ! जव समुश् शोप व्यो. एवा वचन सांजलीने कुमरें विचाओँ के, गुरु केवलझान पाम्या देखाय ३. जन्म जरा मरणनां कुःख कापीने, शाश्वता सुख पाम्या. पबी देवतायें सिंहासन रच्यु. त्यां मुनि बेठा. कुमरें केवल ज्ञाननो निश्चय कस्यो. वंदना करी. केवलीयें देशना दीधी. देव मनुष्य पोत पोताना संदेह पूबवा लाग्या. कुमरपण पोतानो संदेह पूछे . हे स्वामिन् महारो मित्र विनावसु क्यां उपन्यो ? काल कस्यां घणा दिवस थया. महारं हृदय घणुं बले बे. ह मणां झुं अनुनवे ? केवली बोव्या, एना नव तमे सांजलो तो ते महा कुःखदा. जे माटे धर्म कस्याविना सुख न होय.
आज नगरमां नसुदिन नामें धोबी वसे ले. ते धोबीने घेर मधपिंग नामें कूतरी तेना पेटनो उपन्यो कूतरो थयो . ते कूतरो रासडीये बांध्यो थको तेनी पासे एक गईनी बांधी जे. तेना पाटु प्रहार खमतो बुंबारव करतो रहे जे. एवं अनुनवे . पण तहारे जे पूर्वनी प्रीति ने ते सांजल. ___ पुष्कराना जरत क्षेत्रे कुसुमपुर नगरने विषे तुं कुसुमसार नामें शेव हतो. ए मित्रनो जीव तहारी सिरिकांता नामें स्त्रीपणे हतो. तेनी साथें स्नेह घणो हतो. ए प्रीति जायजे. ते सांजलीने कुमरें, उसुदिनने घेर चा