________________
२४ए
गौतमकुलक कथासहित. राख! राख ! ! अविनीत लोकने पण महोटा पुरुष वेखे नही. यतः॥न पजीविकेषु विमुखाः, सुजना न जवंति पुर्विनीतेषु ॥ वत्सव्यथितेऽप्युरसि, सुरनिर्न संहरेत् दीरं ॥१॥ राजा बोल्यो, रे राणी ! स्फटिक सर उजलु तहारूं शील तेने मूढ लोकें कलंक चढाव्यो. तेज पापरूप विष वृदनां फू ल अनुनवे . पण तेने तहारो पसाय टालीने बीजं को शरण नथी. ते सांजली चंपकमाला बोली, जो अरिकेसरी राजा मूकीने बीजो को म हारा मनमां न वश्यो होय, तो ए अग्नि उलवाई जान. या सर्व लोक बलु बलु करे . ते स्वस्थ था. एवं कह्यु, एटने शासन देवतायें तेमज कडे. वली जे देवता कौतुकना लीधा नक्ति नावथकी पाव्या हता, तेणें जयजय शब्द कस्यो, कुसुमनी दृष्टि करी,देवउंनि वगाड़ी,आकाशे देवांगना नाटक करवा लागी, लोकपण पृथ्वीने विपे नगरमां कुंकुमना बांटा देव राता हवा, चंदनमालानां तोरण बंधाव्या, सर्व बाल,१६, स्त्री पुरुष एम कहेता हवा के, चंपकमाला चिरंकाल जीवती रहो.
एवं अति अनुत कौतुक देखीने नययकी वोहीनी एवी परिव्राजिका विचारवा लागी के, यहो ! ए अनर्थनुं मूल था ! माटे हवे मने मरण तेज शरण . लरको पापनी करनारी एवी हुँ पापिणीने हवे लाखो गमे दुःख सहेवां पडशे. ए महापापनो निस्तार तो जिनमतना निपुण पुरुपो अप्रतिष्ठान नगर कहे , त्यां जातं. त्यारे थाय तो पण महार जे उष्टच रित्र ले ते सर्वलोक प्रत्यदे कहीने ए महासतीनां चरण कमलने पगे लागुं. एम करवाथी हुँ पापनरें नराणी बु, तेथी हलकी थइने जो त्यां कदाचित् मुझने मरण आवशे तो पण रूईं. एम धैर्य अवलंबी,परिव्राजिका त्यां दिव्य नूमिकायें यावी, वेगनेथी नुजादंम ऊंचा करीने कहेती हवी के, जिनशा सन जयवंतु वत्तों. ए महासतीने प्रनावें दिव्य प्रातिहार्य प्रत्यद बाज प ए देखाय जे. एम कहीने चंपकमालाने पगे लागीने. कहेवा लागी, हे दे वी! तहारुं शील जयवंतु वनों,तुं समकितने विषे निश्चल बो,बाजथकीत हारा पसायें मने पण समकित हो,जावजीव सूधी जे तहारा देव ते महा रा देव, तहारा गुरु ते महारा गुरु,एम समकित अंगीकार करीने चंपकमा लानुं कलंक विशे टालवाने लोकोमा पोतानुं उष्ट चरित्र कही देखाडती