________________
ចុមច जैनकथा रत्नकोष नाग बहो. करावो. जेथी महारं अपजस टले. राजा बोल्यो, क्यारें करावियें ? ते बोली प्रनातें करावो. राजा बोल्यो. झुं धीज करशो ? ते बोली, नगरना महर्दिक लोक कशे ते करीगुं. राजायें हाकार मान्यो. राणीने पूीने उग्यो. रा जा अन्य स्थानकें जा सूतो. पाबली राते जाग्यो, त्यारें विचारवा लाग्यो. के, राणी धीज करशे, अने जो कदाचित् शुभ थशे नहि त्यारें थमने बमणी अशाता थशे.इत्यादिक मोलायमान हृदयथका प्रातःकाल थयो, राजा सना मध्ये थाव्यो. परिजनने तथा नगरना लोकोने तेडाव्या. राजा बोल्यो, चंपकमाला कुशीलणी , एवो लोकमां पडधोष चाल्यो , ते रापीयें सां जल्यु. हवे कहे जे के, धीज करीने शुरू थश्श, तो जोजन करीश. ते मा टे तप्तमाषनुं धीज करावीयें, तेनी सामग्री तैयार करो. त्यारे ते बोल्या. पामरलोकना वचन मात्र एव९ करवू घटे नही. राजा बोल्यो. जे अवर्ण वाद विस्तस्यो ते महोटा पुरुषनो महिमा हणे. गामना मुखें गर| बंधाय नही. ते सांजली लोक बोल्या, जेम आपने गमे तेम करो. त्यारें राजायें दिव्य स्थानके जश्ने राणीने तेडवा मोकली. राणी पण पौषध पारी, विधि पूर्वक देवपूजा करी, शिबिका उपर बेसीने त्यां यावी. मुलह देवी प्रमुख अंतेनर पण जवनिकाने आंतरें राजानी आझायें जोवा बेग, लोकमां को लाहल थ रह्यो. जे आज देवी गुरू थशे.
हवे कारणीया पुरुष जाज्वल्यमान अनि तैयार करी तेमां प्रचुर तेल घालीने कढा चढावी. पनी जेटले मांहि माष (अडद) नांख्या एटले सहसा कारें प्रलयकालनी अनि सरखी अनलज्वाला उठी, तडतड करी थाकाश विवर पूरी काढया, खडहडाट करतां प्रासादनां शिखर त्रुटी पड्यां, माता पुत्रने मूकी नासती हवी, पुत्र माताने मूकीने नासवा लाग्या, प्रासादने अग्रे, कोइ कोट उपर चढे बे, को पोकार करे , कोइ विलाप करे , को हाहाकार करे ले, रे पुत्र! रे माता! रे पिता! इहां अमारी शीग ति थशे ? अमने राखो, इत्यादिक लोकनो शब्द विस्तार पाम्यो. एवामां आकाशें रही शासन देवतायें कह्यु. ए हजी थोडं ? परंतु चंकला सर खी निर्मल स्त्रीनुं अपजस बोलता एवा तमे पोताना आत्माना वैरी बो. माटे जुन हवे गुं थाय के ? ते सांजलीने लोक नये बीहीता थका चंपक मालाने पगे लागीने बोल्या, रे देवी ! बलती एवी था अनाथ नगरीने तुं