________________
२४६ जैनकथा रत्नकोष नाग हो. सजति न होय, ते पण अज्ञानविलास बे. पुत्रतो थब्रह्मनो हेतु . माटे ब्रह्मचर्य ते धर्म जे. अने धर्मथी सजति . तथा पुत्रथी जो स्वर्ग होयतो नूंम, शूकरी, कूतरी अने कूकडी प्रमुखने सजति थवी जोश्ये. 'तथा रक्षा प्रमुखें पुत्र थती होयतो, जगत्मां को अपुत्रियो न रह्यो जोश्ये. वली कालीदेवीनी पूजा करो, इत्यादिक जे तें कडं ते कालीदेवी कोण ? ते जो मदिरामांसमां गृह होय तो तेमां देवपणुं पण जे मूर्ख होय ते माने. ते माटे एक जिन अने ते जिनमतमा रहेला जनो तेने टालीने बीजाने हुँ पगें न लागुं. हे नूंमी ! हाथी उपर चढीने गर्दननी असवारी कोण करे ? एम युक्तिये निवारी तोपण ते धूतारी उठी नही.
त्यारे प्रतिहारीपासे बाद जालीने काढी मूकावी. तेथी ते परिव्राजिका, कषायें धमधमती की पूर्वसाधित विद्या संजारती हवी. एटले ते विद्या प्रावी. विद्या बोली मुझने केम संनारी ? परिव्राजिका बोली. ए पापणी चंपकमाला पोताना झानें गर्ववंती थकी महारी पण अवज्ञा करे ! माटे ए जीवती थकीज शारीरिक तथा मानसिक दुःख जोगवती रहे, अने राजा एनो त्याग करे, एवं कुशील, कलंक चढावो. हवे जेटले चंपक मालाना वास नवनमां राजा याव्यो, एटले विद्या देवीयें एक पुरुष देखाज्यो तेने जेवामां राजा रूडीरीतें जोवा लाग्यो. एवामां ते पुरुष अदृश्य थयो.त्यारे राजा सहसात्कारें विस्मय पाम्यो थको चिंतववा लाग्यो. जे एना रूपें मोह्यो थको कोक विद्याधरें प्रार्थना करे थके तेने. एणीयें अगीकार क यो देखाय !! माटे धिक्कार पडो स्त्रीना स्वनावने ! स्त्रीने कोरीतें हाथ मां सेवाय नहीं. पण जे तेना मनमां गम्युं ते खलं. ए जिन वचनें वासि त, निर्मल कुलनी उपनी,वली धैर्यवाली बतां पण जो कुशीलता सेवे ,तो बीजी स्त्रीनी शी वात कहेवी! एम विचारीने राजा विरक्तमन थको चिंतवे ने के, हवे ए स्त्री नोगयोग्य तो नथी; तोपण एणीयें मुझने जैनधर्म पमाड्यो. ए महोटो नपगार कस्यो . जेनो लाखो नवसुधी पण प्रत्युपकार करीन शकीयें. माटे एनी साथै नित्य बालाप संताप तो करवो परंतु कागडे वि टाट्युं जोजन खावा कोण हे ? ए रीतें ते साथे नोगनुं मन गोपवीने इंगित
आकार गोपवीने राणी पासे गयो. राणी पूर्वनी पेठे उनी थइ. राजा पोतें पण दणेक शय्या उपर बेसीने उग्यो. एम राजा निरंतर जाय, वात वि