Jain Katha Ratna Kosh Part 06

SR No.: 010251
Original Sutra Author: N/A
Author: Bhimsinh Manek Shravak Mumbai
Publisher: Shravak Bhimsinh Manek
Total Pages: 405
Language: Hindi
Classification: Dictionary
File Size: 46 MB

Page 252

१४०
जैनकथा रत्नकोष नाग बहो. वि नमिरा नवमपारं ॥ ४ ॥ नरयाइसु उरकाइ, सहति अस्सहाई शह जीवा ॥ न य तेसिं सिवगमणं, मोत्तुं सम्मत्तसंपत्ति ॥ ५ ॥ सम्मत्तं पुण पत्ता, अंतमुदुत्तं पि जंति मुरकंमि ॥ आसायण बदुला वि दु, अवहपरिय हमनंमि ॥ ६ ॥तो अश्यार विमुक्कं, धन्ना पालंति केइ सम्मत्तं ॥ धन्नाण वि धन्नयरा,जे तं जयंति बन्नेसिं ॥७॥ इहां चंपकमालानुं उदाहरण कहे . __ जंबुद्दीपना नरंतदेवमां विंशाला नामें नगरीनो ललितांग नामें धर्मवंत राजा हतो. तेने शीलवंती अने धर्ममां उजमाल एवी प्रीतिमती नामें नार्या हती. तेने पांच पुत्र उपर एक चंपकमाला नामें पुत्री थ. ते पुत्रीने कुमुद चंद पाठक पासे जणवा मूकी. अनुक्रमें लक्षण,साहित्य,ज्योतिष प्रमुख शास्त्र जणी. एकदा राजा, सामंत अने मंत्रिमंगल प्रमुख कचेरी मेलवी बेगे . तेवामा प्रतिहारें यावीने कह्यु,हे स्वामिन् ! कुणाला नगरीनो स्वामी अरि केसरी नामें राजाधिराज तेनो अमरगुरु नामें प्रधान पुरुष इहां आव्यो बे. ते सांजली राजायें कडं, तेने वहेलो मोकल. तेरों पण तत्काल मोकल्यो. राजायें पण ननो थर आलिंगन देने तेने उचित स्थानकें बेसाज्यो. अने अरिकेसरी राजानुं देमकुशल पूब्युं.
एवा अवसरमां चंपकमाला पण सखीयोयें परिवरी अध्यापकसहित राजा पासें यावी. राजायें तेने खोलामा बेसाडीने पूब्युं. रे वत्स ! तुं गुं जणी बो ते कहे. त्यारे कुमरी कांबोली नही. ते जो कुमुदचंद उपाध्या य बोल्या हे राजन् ! ए बोली नही पण घणा शास्त्रना परमार्थ जाणे . त्यारें अमरगुरुये विचास्युं. के,जो एअरिकेसरी राजानी स्त्री थायतो घणुं रूडं थाय. एम विचारीने अमरगुरु बोल्या रे राजपुत्री ! तें चूडामणी ग्रंथनो अन्यास कंस्यो ? कुमरी बोली कांक कस्यो बे. त्यारें अमरगुरु बोल्या कहो, तमारो नार कोण थशे ? क्यारें थशे ? केटला पुत्र थशे ? अने के टली पुत्रीयो थशे ? ते सांजली कुमरी लाजथकी बोली नही. उपाध्याय बो व्या. तुं लगायें नथी बोलती पण विद्यानी हेलना थशे. त्यारे विचारीने कुमरी मधुर वचन बोली. अरिकेसरी राजा एक वर्ष पड़ी महारो नर्त्तार थशे. बार वर्ष सूधी राग रहेशे. पडी मास सूधी राग उतरशे. पनी वली राग थशे. वे पुत्र थशे. एक पुत्री थशे. एटली वात तो पूबी ते कही. पण हवे कांक वगर पूर्दा कडं बुं, ते सांजलो.