________________
जैनकथा रत्नकोष नाग हो. अंशमात्र पण बीक राखशो नही. एम कही देवप्रसादने बोलाव्यो. राजायें तेनुं मुख जोइने कह्यु के,अहो ! एतो जयवर्म राजा सरखो बे. एम आनंद पामीने सर्व लोकने ते वात संनलावी. बेतु कन्या परणावी दीधी.
एकदा शूरसेन राजायें मारनारा पुरुष मूक्या. ते आवी कुमरने मल्या. कुमरें तेमने पाड्या. कुमरने जमणी नुजायें प्रहार याव्यो. ते सांजलीने राजा त्यां आव्यो: तेणें ते अईमुवेला मारनाराने पकड्या. कुमर बोल्यो. ए मुआने मार, ते घटतुं नथी, एम अनयदान देवरावीने पूज्युं जे खरं कहो तमने केणें मूक्या ? ते बोल्या, शूरसेन राजायें मूक्या , कुमर पोताना बापनो वैरी जाणीने कोपायमान थयो थको, पूर्णचं राजाने वि नंती करतो हवो के, मने तमारूं लस्कर आपो तो, ढुं महारा पितानुं वैर लेतं. राजा बोल्यो. लस्करनुं गुं काम डे ? ढुं साथें आई , एम कही रा जा पोतें नीकल्यो. ते निरंतर प्रयाणे करी कंपिनपुर नगरे पहोच्यो. दूतमु खें कहेवरावी मूक्युं के, हे शूरसेन! तुं हवे राज्य मूकीने धर्म कस्य ! ते व चन शूरसेनें न मान्युं अने संग्राम कस्यो,त्यां घणा उद्यमें शूरसेनने जीत्यो, तेने गाढा प्रहार लाग्या,तेथी अनुक्रमें मरण पाम्यो. देवप्रसाद राज्ये वेगे. पूर्वनी नीतियो थापी. प्रजालोक सर्व आनंद पाम्या. सदु सामंत राजा वश क स्या. देवप्रसाद महाराजा थयो.स्वनावेंज दयावंत कोइंजीवनी हिंसा न करे. ___एक दिवसें देवप्रसाद राजायें, उगता सूर्य सरखं ईशान कूणें अजुश्रा खं दी]. राजायें खबर काढवा प्रतिहारने मोकल्यो. प्रतिहार आवीने कहे वा लाग्यो. हे महाराज! आज कुसुमकरंमक नामा उद्यानने विषे दमसा र मुनिने केवलझान उपन्युं ले. देवता उत्सव करवा आव्या बे. तेनुं एअ जुवालुं ले. राजायें विचायं के, प्रनाते केवलीनां चरण कमल वांदीगुं. ए म चिंतवतां रात्री गइ. सवारमा राजा हाथीनपर बेसी बत्र धरावते, चाम र विंझावते, वंदना करवा बहार नीकल्यो. एवामां जे चाली शकतो नथी, मेष सरखो कालो ,नूखे कूरख पण नणी ,दांत बहार नीकल्या ,हाथ पग सूण्या , कोठें करीने कीडा पड्या , शरीर विणशी गयुं , अगणित माखीयें शरीर ढांक्युं छे, एवा प्रत्यक्ष पापना पुंज सरखा एक जीखारीने देखीने राजाने करुणा आवी. विचारवा लाग्यो के, अहो ! पूर्वनवें पाप कस्यां. तेनुं फल ए रांक नोगवे जे. अनुक्रमें उद्यानमां पहोच्यो.बत्र, बरी