________________
जैनकथा रत्नकोष नाग बो.
तू ॥ एकदा प्रस्तावे ते शेठपुत्र स्त्रीप्रत्यें सराग दृष्टियें जोतो हांक्यो, रा जद्वारे प्रवेश करवो निवास्यो लोकमां चपला नाम पडघुं. अन्यदा व कि पुत्र साधे परदेशे मोकल्यो त्यांपण याखा नगरमा फरतो फरे, यां खनो परवश को वाव्य, कूया, सरोवर प्रत्ये जोतो फरे. एकदा कोक प्र सादनेविषे पाषाणमां दिव्यरूप पूतली देखी व्यामोह चित्तें ते प्रत्येज या सक्तपणे प्रवर्त्ते. जोजन प्रमुख सर्व वीसायां. त्यारे वाणोतरें ते पाषाणनी पुतली गोपवीने बीजी हवीज वस्त्रमय पूतली करी ते उपाडी उतारे या ी, ते पुतली प्रत्येयासक्तपणें कुमर जोइ रहे. अनेक घरेणां श्रानूषण पहेरावे, अनुक्रमें वाणोतर व्यापार करी श्रेष्ठिपुत्र तथा पूतजी सहित न गर जणी चाव्या. मार्गे जतां धाड्य मली. तेणें साथने लूंट्यो, पूतलीने चोरो लइ गया. श्रेष्ठपुत्र पुतलीना विरहें घेलो थयो. थको श्रटवीमां नम्यां करे, अन्यदा जमतो जमतो विजयपुरे श्राव्यो. त्यां उद्याननेविषे राजानी स्त्रीने क्रीडा करतां देखीने वारंवार ते प्रत्ये जोतो हवो. एवामां राजपुरुपें तेने मायो, मरीने पतंगियो थयो . त्यां पण मिमां पापात करी मरण पाम्यो. एम घणा नव रऊलशे ॥ इति चकुइंडिये श्रेष्ठपुत्र कथा ॥ २ ॥ हवे घ्राणेंदिय उपर गंधप्रियनी कथा कहे ते.
ܕܐ
॥ पद्मखं नगरने विषे प्रजापति राजानो गंधप्रिय नामा पुत्र ले. ते जे जे सुगंधी वस्तु देखे, ते ते सुंघे. एवोज तेने ढाल पड्यो बे. निरंतर घ्रा यिना वशथी वासनामां आसक्त रहे. एकदा प्रस्तावे नावे बेशी जन क्रीडा करे बे, एवामां उरमान मातायें विपमिश्रित अत्यंत सुगंधी पुडी पेटीमां घालीने नदीमां मूकी ते पेटी तरती तरती नावनी पासे खावी. मांथी कुमरें पुडी जेइ घ्राणेंड़ियना परवशथकी सुंघी एटले तरत मरण पाम्यो, मरीने नमरो थयो, अनुक्रमें अनंतो संसार जम्यो ॥ इति घ्राणें प्रिय विषे गंधप्रियनी कथा समाप्ता ॥ ३ ॥
वेरसें उपर मधुप्रियनी कथा कहे बे.
|| सिद्धार्थपुर नगरने विषे विमल नामें शेठनो मधुप्रिय नामें पुत्र बे. ते तीखा, तमतमा, खारा, खाटा, मोला, मधुरा, कसायला प्रमुख नवनवा रसनायास्वादननो घणो लोलुप बे. नित नवनवी रसोइ करी जमे बे. व्या पार प्रमुख सर्व कार्य परहां मूक्यां. तेणें एक दिवस चिंतव्युं के, में सर्व र