________________
गौतमकुलक कथासहित. जागी. राजायें जाण्यु त्यारें पूजयुं के, झुंने ? राणीपण शोकें करी रोवा लागी. राजायें तेनी आश्वासना करी. वली अवसरे पूज्यु. तेणीयें जेम हतुं तेम कह्यु. राजा बोल्यो. ए शोक करवें सख्यं. मुकुटनो धर नार महाराजा तहारे पुत्र थशे. वली राजायें चित्तमां चिंतव्युं के, महालं मरण पण इकडं . एवं ए स्वप्ने सूचवाय D. तोपण नद्यम मूकवो नही. एम केटलोएक काल गयो. हवे राणीने तो गर्न रह्यो ले.
एवा अवसरें शूरसेन नामें एनो गोत्रियो प्रधान हतो, तेणें सामंत प्र मुखने वश करीने तेमनी साथै आवीने नगर रोक्यु. त्यारें राजायें पोतार्नु निर्बलपणुं जाणीने राणीना घरथी सुरंग खोदावीने स्मशानसुधी काढी. ते राणीने देखाडीने कयुं के,वैरी प्रबल डे,कार्यनी गति विषम ,कोण जाणे गुं थशे,माटे अवसर जाणोतो था सुरंगमांयी नीकलजो. एम करतांशत्रुयें नगरनंग करवा मांमयु. त्यारें जयवर्म राजा लडवाने सामो नीकल्यो. यु इमां मरण पाम्यो. कोलाहल थयो ते सांजलीने सुरंगे थश्ने राणी नाती. एवामां नयें करी राणीने प्रसव थयो ते बालकने राजानी मुश सहित के बल रत्ने वींटीने मसाणमां मृक्यो. पोते वेगली लताने यंतरे ज बेठी. ___एवा अवसरें तेज नगरमां नइनामें शेठ रहे, तेनी सुनश नामें ना - बे, पण ते मुआ बालक जणे , तेथी शेठे कुलदेवी आराधी. तेणें तुष्टमान थइने कह्यु के, तुं ज्यारें मुथा बालकने परतववा जाय त्यारे त्यां कोइ बालकने देखेतो.उपाडी लेजे. एज रीतें शेठे बालक लीधो. ते लेतो देखीने राणी आगल चालती थ. मनमां घणुं वैराग्य धरती तापसणी थइ.
हवे शेठे पण ते वात पोतानी नार्याने न कही; परंतु आपणो बालक तो जीवतो ,एम कहीने पालो पोतानी स्त्रीने आप्यो. एक मास थयो त्यारें वधामणुं कयुं. देवप्रसाद एवं नाम दीg, महोटो थयो, कलानण्यो,यौव न पाम्यो. घणा शेठोनी कन्या आवे पण कुमर सरखी न होवाथी शेठ परणावे नही. एकदा एक निमित्तियो याव्यो. लोकोना मुखथी वखाण सांजलीने तेने शूरसेन.राजायें बोलाव्यो. मुष्टिप्रश्नप्रमुख प्रश्ों रूडो जा एयो. त्यारें राजायें एकांते पूयुं. ए राज्य महारा वंशमा रहेशे के, नही ? निमित्तियो बोल्यो, खेद करशो नही, हुँतो शास्त्रमा कह्या मुजब कहीश. राजा बोल्यो, खेदनो शो अवसर छ ? निमित्तियो बोल्यो. तमारा वंशमां तो