________________
११४ जैनकथा रत्नकोष नाग हो. ज . महारे तमारी पासे चारित्र लेवानुं मन ,पण मातानी थाझा लश आ. प्रनुजी कहे जेम सुख उपजे तेम करो; ए वातमा प्रतिबंध करशो नही.
अनुक्रमें माता पासे आवीने कयुं, हे माता ! में नेमप्रनुजीनी देशना सांजली ते मने रुची.माता कहे तुं धन्य कृतार्थ थयो. त्यारें माताने कह्यु जो तमारी आज्ञा होयतो हुँ चारित्र अंगीकार करूं. ते सांजली माता मू र्जा पामी, चित्त वव्या पली मातायें घणा विषयना अनुकूल प्रतिकूल वचन कहीने चारित्रनी उकरता देखाडी, पण थावच्चा पुत्र ते वचनमां न मूंका पा. मातानी बाविना दीक्षानी आझा मागी. तेवारें थावच्चा गाथा पति णी, महोटाने योग्य महोटुं नेटणुं लेइने सङनें परिवर। थकी कामवासुदे व पासे आवी. मुख आगल नेटणुं मूकी एम कहेवा लागी. हे देवाणुप्पिय ! महारे थावच्चा नामें एकज पुत्र ने, घणो इष्ट दे, ते संसारना नयथकीन गि पाम्यो , अरिहा श्रीअरिष्टनेमिपासे प्रव्रज्या लेवा नजमाल थयो ने, तेमाटे दीदा महोत्सव करवानुं मन , तेथी बत्र चामर मुकुट प्रमुख थापो, तो महोत्सव करूं. त्यारे कमवासुदेव बोव्या. ए वातनी तमे फिक र करशो नही. तमे सुखशातामा रहो. ढुं पोतें थावच्चा पुत्रनो दीदामहो त्सव करीश. एम कही कमजी चतुरंगीसेनासहित विजय नामें हस्ति नपर बेसीने थावच्चा गाथापतिणीने घेर आवी थावच्चा पुत्रने एम कहेता हवा. हे देवाणुप्पिया ! तमे दीदा न व्यो, महारी वादुबायायें सुखें रहो, एक तमारा शिर उपर वानकाय स्पर्शे तेने तो दुं वारी न शकुं, पण बीजो को इतमने जो बाधा पीडा उपजावे. तो ते सर्व उपश्व ढुं निवारीश. त्यारें था वज्ञापुत्र बोल्यो. जो तमे जीवितव्यना अंतनो करनार एवो जे मृत्यु, ते ने निवारो, अथवा रूप रंगनी हाणी करे, एवी जे जरा, तेने आवती नि वारो, तो तमारी बाबायाये रहीने मनुष्य संबंधि विपुल कामनोग नोग वतो ढुं विचलं. त्यारें कृष्मवासुदेव वोल्या. हे देवाणुप्पिया! एतो उर्गतिक मणीय जे. एने तो महाबलिया एवा देव दानवपण निवारी शके नही, ए क पोतानां कर्मक्ष्य थाय,तोज जरा मरण टले. त्यारे थावच्चापुत्र बोल्या.. हे देवाणुप्पिया ! एटलाज माटे हुँ अज्ञान मिथ्यात्व अविरत कषायें क रीने संचेताजे कर्म संचय तेनो क्ष्य करवाने . ते सांजलीने कमवासुदेव कौटुंबिक पुरुषने बोलावीने एम कहेता हवा