________________
१४ जैनकथा रत्नकोष नाग हो. ये ब्राह्मण कस्या. जे मार्ग राजा चलावे, ते चाले ॥ यतः ॥ दधिवाहनपुत्रे ण, राज्ञा च करकंमूना॥वाटस्थानकवास्तव्या,धुमाला ब्राह्मणीकृताः॥१॥
हवे करकं राज्य पाम्यो ते सांजली ब्राह्मण श्रावी गाम मागवा ला ग्यो. राजा बोल्यो, तहारी बा आवे ते गाम माग्य. विप्र बोल्यो महालं घर चंपानगरीये ठे, माटे त्यां एक गाम आपो. त्यारें करकंफू राजायें चं पापुरीनो राजा पोतानो पिता हतो तेने लरव्यु के, ए ब्राह्मणने महोटुं गाम तमारी धरतीमां आपजो. अने तेने बदले तमे कहो ते एक गाम अथवा नगर महारी धरतीमांथी तमने आ. जे कारणे देतां लेतां स्नेह घणो व धे.॥ यतः ॥ ददाति प्रतिगृह्णाति, गुप्तमाख्याति जल्पति ॥ मुंक्ते नोजयते चैव, पड़विधं प्रीतिलक्षणम् ॥ १ ॥ ते लेख वांचीने दधिवाहन राजा को प्यो थको बोल्यो, जे.ए चमालने पोताना आत्मानी खबर नथी. अने म हारी उपर कागल लखे . ते सांजली दूत पाडो जश्ने करकंफूने संनलावतो हवो. करकं पण सर्व लश्कर ले अहंकारे जश्ने चंपा नगरी वीटतो हवो.
वेदु राजाने घोर यु६ थवा लाग्युं तेवारें साध्वी करकं पासे जर ए कांते तेडीने कहेवा लागी के, ए राजा तहारो पिता ने. ते सांजली कर कंमूयें चंमाल माबापने पूब्युं, तेणे पण यथार्थ वात कही. नामांकित मुश तथा रत्नकंबल देखाइयुं, ते जोड्ने साध्वीनें कहेवा लाग्यो, हे माता! हुँतो अहंकारथी पाबो न वखं. त्यारें साध्वी चंपापुरीयें राजाना महोल मां गयां, तेमने सदुयें उलख्यां. नमस्कार कस्यो, दासी रोवा लागी, ते सांजलीने राजापण त्यां याव्यो, साध्वीने गर्ननी वात पूबी, साध्वी बो व्यां, जेणें था नगरीनो रोध कयो , ते तदारो पुत्र दे, ते सांजली रा जा हर्षित थ पुत्रने मल्यो, महोत्सव कस्यो, पढी राजा, बेदु राज्य कर कंमूने यापीने पोतें चारित्र तो हवो.
ते करकंफू राजाने प्रायें गोकुल घणा प्रिय हतां. एक दिवस शरत्कालें एक वाबडो घणो सुंदर उज्ज्वलवणे दीठो. ते वेलायें दुकम कस्यो के, ए वाबडानी माताने दोहोशो नही. सर्व दूध वाबडाने पीवा देजो. तेम बीजूं दूध पण एने पीवरावजो, गौरखवाले पण तेमज कमु. अनुक्रमें ते बलद घणो मुर्धर थयो. राजा देखीने घणो हरख्यो. एकदा घणा काले गोकुल जोवा गयो. त्यां ते कृषनने बीजा पाडा परानव करता देखीने राजायें गोवालने