________________
गौतमकुलक कथासहित. जए धिवंत,पांच इंडिय जीतनारो बुं तेने जो तमे ए दोषरहित अन्नपाणी नहि थापो तो था यज्ञनुं फल झुं पामशो ?
हवे उपाध्याय बोल्यो. अरे कोई बात्र अध्यापक अग्निपासे बेगे होय ते ए यतिने वांसनी लाकडी को प्रमुख फलें करी मारीने गले पकडीने काढी मूको. एवां अध्यापकनां वचन सांजलीने घणा कुमरो जुवान बात्र दंमें करी, वेत्रं करी, कोरडे करीने ते यतिने ताडना करवा जाग्या. एवा अवसरें लश नामें राजकुमरी ते मुनिने मारता देखीने क्रोधमां आवेला कुमरोने उपशमाववा माटे कहेवा लागी के, मुझने, देवताने बलात्कारें रा जायें एने थापी हती, पण एवं मने बांकी दीधी. ही पण नही. एवो ए ऋषि के. ए नयतपनो धणी महात्मा जितेंश्यि,संयमी,ब्रह्मचारी, महाय शवंत, महामहिमावंत, घोरव्रती, उक्करव्रतवंत, घोरं .पराक्रमी, कषायादि कनो जीतनार एवो जे. एनी हेलना न करो. अपमान न द्यो. रखे तम ने तप तेजें करी बालीने राख करे ! एवां नानां वचन सांजलीने ते य क्षषितुं वैयावृत्य करवाने अर्थे घणा देवताने परिवारें परिवस्यो उपसर्ग ना करनारा कुमरोने निवारतो हवो. ते यदना किंकरदेवो आकाशमां बिहामणे रूपें रह्या थकां कुमरोने लोही वमता करता हवा. ते देखीने ना, ब्राह्मण प्रत्ये कहेती हवी के, अरे! तमे नखें करीने पर्वत खणो बो. दातें करीने लोढं चावो बो. पगेंकरी अग्निने हणो बो. आ निकने अपमान देता एटलावानां करो बो. वली ए आशीविष सर्पसरखा , जेथी मरण पामियें. जेम पतंगियानी श्रेणी अग्निमां ऊंपापात करे, अने मरण पामे, तेम तमे निकुने जोजन अवसरे इंछ करो बो. तेथी मरण ढकडं करो बो. ते माटे जो धन अने जीवितव्यनी इजा करो , तो स वं परिवार सहित मस्तक नमावीने ए ऋषितुं स्मरण करो. नहिं तो एको प्यो थको सर्व लोकने बालीने राख करशे. हवे त्यां सघला कुमर,वांका चुंका थ. हाथ पहोला करी, पड्या ने, आंखो फटकारी करे ,मुखें लोही व मे ने, मुख उंचा रही गया जे, जीन तथा यांखो बहार नीकली, बां हो लांबी करी पड्या ने, हालता चालता नथी. एवा कुमरोना हाल दे खीने ते ब्राह्मण चिंतावंत, विमनस्क, महाखेदवंत थयो. अहो ! ए केम साजा थशे ! एम विचारीने नार्यासहित ऋषिने संतोष उपजावतो हवो.