________________
१७२ जैनकथा रत्नकोष नाग बहो. विद्युन्मालीनी स्त्री गर्नवती थइ. अने वर्षपण संपूर्ण थ{. एटले मेघरथ तो साधवा मांमेली विद्याने सिम करीने सिम विद्यावंत थयो, तेवारें प्री तियें करीने नाइने कहेवा लाग्यो. हे नाई! आपणने विद्या सिम था. आपणे हवे चंमालकुल मूकी वैताढयमां जश् विद्याधरनां सुख जोगवियें. तुं चंमालणीने तजीदे, हवे आपणने विद्याधरी कन्या स्वयंवराये आवशे. ते सांजलीने विद्युन्माली पण लहाथी नीचं मुख करी बोल्यो. हे ना! तमे तो कृतकृत्य थया. व्रत राखीने सिम विद्या करी. ते माटे तमे तो सुखें जा. दुतो अधम सत्वनो धणी होवाथी में नियमरूप वृद नांग्टें. माटे मुझने विद्या सिम क्याथी थाय? वली तमे सुविद्यावंत अने हुँ अविद्या वंत माटे साथें श्रावतां पण लाज उपजे ले. वली हमणा महारी स्त्री स गर्ना डे, ते केम तजाय ? ते माटे तमने कल्याण था. तमे विद्यावंत थका सुखें जाउ. ढुं विद्यारहित थको कुटुंबने मुख केम देखाई ? में प्रमादे करीपो ताना आत्माने पोतें ठगाव्यो. हवे उद्यमवंत थश्ने विद्या साधीश. एक वर्ष पड़ी महारा नपर स्नेह राखीने तेडवा आवजो. हुं तमारी साथें यावीश. एम मेधरथ पण चंमालगीनो स्नेह विद्युन्मालीने मूकावी न शक्यो. तेथी पोतें एकलोज वैताढयें गयो. तेने कुटुंबें पूब्यु. एकला केम आव्या ? तमा रो नाइ क्यां ? त्यारे तेणे कुटुंबने विद्युन्मालीनी कथा कही संजलावी.
हवे विद्युन्माली पण कुस्वप्ननी पेठे विद्याधरनां सुख वीसारी मूकीने चंमालपीयें पुत्र जण्यो ते देखी हर्ष पामतो हवा. वली पण विद्युन्माली नी स्त्रीयें फरी गर्न धयो. हवे मेघरथथी पण नानो वियोग खमातो न थी, माटे विचारवा लाग्यो. दुं देवांगनासरखी विद्याधरीयोंने जोगबुं . अने महारो ना तो काणी दंतुर चंझालणीने जोगवे . दुं सात नूमि या आवासने विषे रहुं बु. अने ना तो हाडका प्रमुखें सहित मसाण सरखा घरमा रहे . हुं विविध विद्यासहित मनोवांबित करुं बु. अने ना तो जुना वस्त्र पहेरे जे. कदन्न थाहार खाय बे. एम चिंतवतो केमे करी एक वर्ष काढीने वली विद्युन्माली पासें यावीकहेवा लाग्यो. केना s! चालो जइ वैताढय पर्वतें, विद्याधरनां सुख जोगवीये.
ते सांजली विद्युन्माली विलखो थबोल्यो. हे नाइ ! महारी स्त्री, वली गर्नवती था . ते चालुं तो तेने कोण थाधार थाय? हुँ तहारी पे