________________
२१
गौतमकुलक कथासदित. कह्यो. हवे ते व्यंतर बीजोठं आपे, ते लश्ने शेठ भावी राजाने निरंतर
आपे. राजा जिनदासनी घणी स्तवना करे, जैनधर्म वखाणे, एम शास ननी उन्नति थई. शेठ राजाने घणुं मानीतो थयो, सकल नगरना लो कने हर्ष थयो, लोक सर्व नवो जन्म मानता घेर घेर नत्सव मामता ह वा. ए कथा वृंदारवृत्तिमा ले. राजायें एक रस इंडीयनो लोलुपी था सर्व नगरनी हत्या पण हिसाबमां न गणी. नगर दंमयुं. माटें उष्टराजा एवा होय.
॥ विजाहरा मंतपरा हवंति (विजाहरा के०) विद्याधर होय, ते मेघ रथनी पेठे (मंतपराहवंति के०)मंत्रसाधवाने तत्पर होय ते कथा कहे .
श्रा नरतत्रने विषे वैताढय नामा पर्वत ते जेम बेद पांखे पंखी फ रशी रहे, तेम बेदु पाखें जरतने फरशी रह्यो .त्यां उत्तरश्रेणीने विषेत्रा नूषण सरवू देवताने पण वजन एवं नगर होतुं द. त्यां बे विद्याधर सगा ना तरुणवयवाला, माहोमांहे प्रीतिवंता एवा मेघरथ बने विद्युन्मा ली नामें होता हवा. ते बेदुजणें नीचकुलनी नपनी कन्या परणीने एक वर्ष सूधी ब्रह्मचर्य पालवू. ते विधिप्रमाणे विद्या साधवा माटें गुरुनी या झा मागीने विचार करता हवा के, आपणे ए विद्या साधवा सारु नूचर मनु ध्य पासे जश्ये. त्यां पापणी विद्या सिह थशे. पडी दक्षिण जरतमां वसंतपुर नगरें चंमालनो वेष करी चंझालना पाडामां आव्या. त्यां बुझिप्रपंचें क रीकोइक महाबुदिनिधान एवा चंमालनी साथे प्रीति मांगी. एकदा मा तंग बोल्यो. तमनें आव्यां घणा दिवस थया. माटे तमे क्याथी अाव्या, अने केम याव्या, ते वात कहो. तेवारें ते वेदु विद्याधर पण पोतानो सन्नाव गोपवीने बोल्या. अमे वितिप्रतिष्ठित नगरथी श्राव्या. अमने अ मारा मातापितायें कुटुंबबहार करी काढी मूक्या. तेम अमे पण रीसें करी नीकल्या. ते फरतां फरतां हां याव्या. मातंग बोल्या सुखें सुखें । हां रहो. जो तमारी श्वा होय तो एक एक कन्या पण देश्ये. पण अमा री कन्यानुं पाणिग्रहण करो तो, अमारूं उचित अनुष्ठान सर्व कर पड शे. विद्याधरोयें कह्यु के, एमज करीशं. ते वेला चांमाले पण पोतानी ए क काणी अने दंतुर एवी बे कन्या तेमने परणावी दीधी.
हवे विद्युन्माली तो चंमालनी कन्या उपर घणो राग धरे. कुरूपिणीनीक पर पण मोही रह्यो, तेथी विद्यासाधन करे नहीं. एम करतां अनुक्रमें ते