________________
गौतमकुलक कथासहित. २६१ हवे अन्यदा ब्रह्मदत्तनी हजूर नाटकीये नाटक मांमधु , पालो प होर बे, एवामां एक दासी फूलनी माला तथा दडा प्रमुख लावी राजा पासे मूकती हवी, ते कुसुम तथा नाटक जोतां राजाने विकल्प थयो, के, एवं नाटक क्यांक में दीतुं , एवो फूलनो दडो पण क्यांक में सुंघ्यो बे. एम विचारतां जातिस्मरण ज्ञान उपन्युं, पज्यो, मूळ आवी, सामं त प्रमुखें चंदन प्रमुख बांट्यां, शीतल वायु नांख्या, एटले चेतन वल्यु. त्यारें पाबले नवे पद्मगुल्म विमाने पोतें सौधर्म देवलोके हतो, त्यांना ना टक सुगंध फूल प्रमुख सांजस्यां, पण ना क्या उपनो ने तेनी खबर न प डी. माटे तेनी खबर काढवा सारु दोढ श्लोक गुप्त करी वरधनु प्रधानने आप्यो. तेनी मारफत नगरमां उदघोषणा करावी के, कोई पबवाडानाबे पद पूरे तेने अदु राज्य चक्रवर्ती थापे. ते सांजली सदु दोढ श्लोक न एणे पण कोथी पाबला बे पद पूराय नही. ते दोढ श्लोक ए ॥ दासा दसन्ने थासी, मिया कालिंजरे नगे ॥ हंसा य गंगतीरा इंसोवागा कासि नूमिए ॥ १ ॥ देवा य देवलोएसु, बासी अम्मे महामिया ॥ इति ॥
एवा अवसरें पुरिमताल नगरें पूर्वला नवें ब्रह्मदत्त राजाना जाइ चित्र नामें हता, ते इन्यपुत्र थया डे, ते जातिस्मरणशान पामी चारित्र ले ब्रह्मदत्तना नगरमां मनोरम उद्याने भावी कामस्सग्गे रह्या , त्यां को अरहट्टनो खेडू पूर्वोक्त दोढ श्लोक नणे , ते सांजली झान उपयो में नाइनुं सर्व स्वरूप जाणीने मुनियें बीजा श्लोकन पश्चाई पूयं. यथा ॥ इमाणे बच्यिा जाइ, यस्मामप्मेण जाविणा ॥ ते सांजलतांज बरहट्ट खे डू, सर्व काम पडता मूकी हर्ष पामतो राजा पासे गयो. जश्ने संपूर्ण बे श्लोक कह्या. ते सांजलीने राजा, नाश्ना स्नेहें मूर्जा पाम्यो. ते वेला राज सना दोनना पामी, पासें उनेला सेवकोयें अरहट्ट खेडूने चपेटायें हण वा मांझयो, मारता थकां ते बोल्यो. ए बे पद में नथी पूयां पण वनमां रहेला मुनियें पूख्यां जे. एम विलाप कस्यो तेवारें मूकी दीधो. ते पोताने ते काणे गयो. चक्रवर्त्तिने पण मूळ वली, तेवारें वृत्तांत सांजलीने जाण्यु के, नाश् आव्या देखाय . ते स्नेहें करी ब्रह्मदत्त चक्री परिवारसहित न द्यानमां वांदवा निकल्या, त्यां मुनिने देखी तेने वंदना करी बेग, मुनिये पण देशना दीधी, संसारनी निर्गुणता देखाडी, कर्मबंधना हेतु देखाज्या, मो