________________
२४ाए
गौतमकुलक कथासहित. कयु. पनी संतोषे करी तुष्टात्मा थको कुमर घर जणी चाल्यो. त्यार पड़ी यदें साधुने पूब्युं. हे महाराज ए मकरध्वज कुमार पण महारी पेठे व्रत खंमशे किंवा राखशे ? साधु बोल्या. हे यद ! ए कुमर प्राणांते पण व्रत नहि खमे. ते सांजली तेनी परीक्षा करवा माटे ते यद,कापडीनो वेष लइ राजछारें श्रावी तृणनो पूलो लेई पोकार करवा लाग्यो. नो राजन् ! महारां चार रत्न वंशनी जालमां मूक्यां हतां ते कोक चोर ले गयो. माटे जे कोश्ते चोरी कबुल करे तेनो निग्रह करो. पण बींजानु नाम लेशो नही. ते सां जली राजायें ढंढेरो फेरव्यो. ते पडह सांजली कुमरें आशंका आणी चारे रत्न आणी थाप्यां. लोको घणो समजाव्यो के, जुहूं बोल तो पण प्रा गांते जूटुं न बोल्यो. त्यारे देवतायें प्रकट थश्ने कुंमरनी पूजा करी नम स्कार कस्यो सुवर्णनी वृष्टि करीने चार रत्न पाडां आप्यां. पुण्यप्रनाव प्रकट थयो. सर्व लोक चमत्कार पाम्या. देवता काणे गयो. वैरिदमन राजा पण मकरध्वजनो पुण्यातिशय देखीने अपराध खमावतो हवो. अने कह्यु के हे कुमर, तें जे पुण्यनी वात कही ते साची जाणवी. पनी मकरध्वज कुम रने राज्ये थापी राजा पोतें दीक्षा ले। तेने रुडीरीतें पालीने स्वगै पधायो.
मकरध्वज राजायें अनेक जीर्णोधार कराव्या. नवा जिनप्रासाद पण कराव्या. महाधर्मिष्ट न्यायें राज्य पाली सद्गुरु समीपे दीक्षा लीधी ते राजा, उग्र तपस्या करी बातमे देवलोके देवता थया. त्यांथी मनुष्यावतार पामी ने दीदा अंगीकार करशे. अनंतझान अनंतदर्शन अनंतवीर्य अनंतसुख मयी थशे. ते माटे सत्य वचन बोलवु ॥ यतः ॥ नेउरश्मिनिचयोन नंदनं, नो सुधापि न च हारयष्टयः ॥ निर्वतिं मनसि तन्वते तथा, सत्यवादिव चनं श्रुतं यथा ॥ १ ॥ पुनः॥ विश्वासायतनं विपत्तिदलनं दैवेः कृताराध नं, मुक्तेः पथ्यदनं जलामिशमनं व्याघ्रोरगस्तननम् ॥ श्रेयः संवननं समृ बिजननं सौजन्यसंजीवनं, कीर्तेः केलिवनं प्रनावनवनं सत्यं वचः पावन म्॥१॥इति श्रीमकरध्वजनृपकथा॥ इति श्रीसकलसनानामिनीनालस्थल तिलकायमानपंमितश्रीउत्तमविजयगणिशिष्यपंमितपद्मविजयगणिकतबाला वबोधे श्रीगौतमकुलकप्रकरणे पंचमगाथायां षडदाहरणानि समाप्तानि ॥