________________
१४
जैनकथा रत्नकोष नाग हो. केम निर्वाह थाय. जे माटे महारा देशमां त्रीश कोड सोनैया वर्षे वर्षे । पजे . तेमां सोल कोड अंतेनरना खरचमां वपराय ,अने चार कोड सो नैया घरखरचे व्यय थाय . एक कोड सोनैया हाथीन खरच थाय बे. बे कोड सोनैया गाय घोडा प्रमुखना खरचमां वपराय बे. याचकना दान मां चार कोड सोनैया वपराय ले. त्रण कोडि सोनैया नंमारमा आपुं. माटे तुं एकलोज जेवारें एक दिवसमां एक कोटि सोनैया खरच करी या वीश, तेवारें थोडा दिवसमां महारो नंमार खाली थ जाशे. .
ते सांजली मकरध्वज कुमर बोल्यो! जेने पुण्यप्रबल , तेने दान देतां पण नंमार वृद्धि पामे. जो नाग्यहीन होयतो नंमार खाली थाय. ते सां नली राजा बोल्यो. जो तहारे पुण्यज प्रमाण जे, तो कोड सोनेया जे दा नमां तुं आपी श्राव्यो ते पाला लाव्य, नहि तो तहारं मस्तक दीने या प्य. एवं राजायें क्रोधे वचन कह्यु. ते सांजली मकरध्वज कुमार अनिमान आणी सनामांथी उठीने पूर्व दिशिने दरवाजे गयो. एटले जमणो खर थयो, तेवारें दक्षिण छारें गयो एटले जमणो घूहड थयो. पडी पश्चिम दिशायें आव्यो. त्यां घोर शिवारुत सांजल्यु. त्यांथी उत्तर दिशायें आव्यो, एटले माबी नैरव थ. ए सर्व अपशकुन जाणीने पाडो वव्यो. ते वेला दरवाजाने मुखे रह्यांज शिवाशब्द थयो. ते शिवाशब्दे वंशजालमा चार रत्न वंशयष्टिमा रह्या जे. एबुं शकुन ज्ञाने जाणीवंशजालीदी वंशने नेदीने तेमांथी चारे रत्न लीधां. अने ए सर्व पुण्यप्रनाव , एम मनमा विचारीने घरतरफ चालवा मांमयु. एवामां दिव्य गीतध्वनि सांजली ते शब्दने थ नुसारें चाल्यो.पागल एक यदनुं देहरुं दीतूं. त्यां एक मुनिराजनी पागल दिव्य नाटक थाय . तेने जेटले कुमार जुए , तेटले तो देवतायें ना टक संहयुं. पडी कुमरें मुनिने प्रणाम करीने पूबथु. ए देवता कोण ?
मुनि बोल्या. हे कुमर ! ए देवतानो पाबलो नव ढुं कहुं बुं, ते तुं सां नव्य. ए पूर्वे कोश्क नगरने विषे शेठ हतो. तेणें साधुना परिचयें करीने मृषावाद बोलवा, पञ्चरकाण कयु. पडी एकदा लोनें पराजव्यो थको पा रकी थापण उलवी. ते पा करी अल्पकदिवालो यद थयो . जो व्रत नंग न करत तो वैमानिक देवता थात. ते माटे हे कुमर ! प्राण जते प ए जूतुं न बोलियें. ते सांजली मकरध्वज कुमार बीजुं अणुव्रत अंगीकार